ประเทศแดนซามูไร มีอาหารประเภทหนึ่ง ถือว่าเป็นอาหาร มัจจุราช คือ ปลาปักเป้าดิบ
แต่กระนั้นก็มีผู้คนมากมายยอมเสี่ยง เพียงเพื่อลิ้มลองรสชาติอันแสนอร่อย และความท้าทายของมัน
ชาวอีสานก็ มีอาหารอันตราย แต่รสชาติคุ้มค่าที่จะเสี่ยง เช่นกัน ใครได้กินเหมือนขึ้นสวรรค์
ชื่อเมนู หมกนางต่อ
ชื่อภาษาไทย ภักษายมทูต
ชื่อภาษาอังกฤษ Jigsaw of The death
“นางต่อ” ในภาษาอีสานหมายถึง ตัวอ่อนของตัวต่อ เช่น ตัวอ่อนของต่อหัวเสือ ตัวอ่อนของต่อหลุม
ต่อหัวเสือ อีสานเรียกว่า ต่อนอนเว็น เพราะหากถูกมัน “ตอด” เป็นต้องนอนซมไข้หลายวัน
ได้แต่ นอนเว็น หรือนอนกลางวันอย่างเดียว ถือว่าเป็นแมลงอันตราย หากเราไปรบกวนรังของมัน
การไปพบรังต่อ นั้น“ห้ามเลว” เป็นอันขาด เลว ภาษาอีสานแปลว่า ขว้าง , เขวี้ยง , ระราน ,สู้รบ
แม้ว่ามันจะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต แต่รสชาติของ ตัวอ่อนของแมลงชนิดนี้กลับเป็นสิ่งเลิศรส น่าลิ้มลอง
การใช้กลยุทธ “ตั๊กแตนล่อ” โดยการหาตั๊กแตนขี้หมา ตั๊กแตนโม มาจี่ให้หอมๆ
แล้วมัดติดกับหญ้าหรือดอกหญ้า แล้ววางล่อในพื้นที่เหมาะสม รอเวลาให้ตัวต่องาน มาคาบเอา
มันจะคาบเหยื่อที่มัดติดดอกหญ้า บินทุลักทุเลกลับรัง เราก็ “หลอยจอบซอม” สะกดรอยมันไป จนถึงรัง
เมื่อเจอรังก็ ไหว้วันทางามๆ สวัสดีครับพี่ต่อ “สักเค กาเม จะรูเป “
การเอารังต่อ ต้องอาศัยความรู้ทางวิทยาศาสตร์ พูดง่าย ๆ ต้องอาศัย “ รัตติจูด “ “ลองติจูด “ พะนะ
รัตติ = กลางคืน จูด = เผา รัตติจูด คือการเผาเอาในเวลากลางคืน ( ญาคูต้องแล่งอธิบาย )
อุปกรณ์เตรียมไปคือ อุปกรณ์ให้แสงสว่าง เชื้อไฟ ไม้แส่ กะบุง กะต่า หรือ กาละมัง
สุดท้ายอุปกรณ์เซฟตื้ คือผ้าห่มหนาๆ คลุมกายสักผืน ( กันต่อตอด )
เห็นภาพในอินเตอร์เน็ต เวบอื่น มีการเผาเอารังต่อในเวลากลางวัน อย่าคิดว่าเป็นภาพ
ที่ถูกต้อง ถือว่าขาดองค์ความรู้และ “ประมาท” พลาดพลั้ง ถึงตายได้ ทางที่ดีคือใช้สูตร
โบราณแต่กาลเก่าคือ “รัตติจูด” ปลอดภัยกว่ากัน
การจูดต่อนั้น ต้องเอาไฟไปจ่อที่ “แปว” หรือรูเข้าออกของรัง ซึ่งมีอยู่ทางเดียว
การเผา ต้องอย่าเอาไฟไปเผาให้มันไหม้ทั้งหมด เอาไปจ่อ ๆ ใกล้กับรูเข้า – ออกของมันก็พอ
ตัวต่อในรังทั้งหมดจะบินออกมา เพื่อปกป้องรัง แต่จะออกได้ทางเดียว ออกมาก็เจอไฟ
อย่างไรก็ตามขอให้ทำโดยผู้ชำนาญการเท่านั้น ก่อนจะเก็บเอารังต่อ ต้องมั่นใจว่า ปลอดภัย
เมื่อได้รังต่อมาแล้ว ก็ คัดเอาแต่ นางต่อ กับ ตัวอ่อน ที่ยังบ่เต็มวัยของมันออกมา
เราก็จะได้วัตถุดิบในการประกอบอาหารเมนูนี้ หละครับ
หมกนางต่อ
1.นางต่อ
2.ปลาแดก
3.ไข่ไก่
4.บักเผ็ด
.5.ผักหอมบั่ว ผักอีตู่ ตระไคร่ ใบมักกูด
6.ใบตองกล้วย
1.หั่นหอมบั่ว ตะไคร่ ใบบักกูดไว้ สาก่อน
2. ตอกไข่ไก่ใส่ถ้วย เหยาะเกลือลงนิด ๆ ตีให้แตก โคเล ให้มันทั่ว
3.นำเอา นางต่อลงคนใส่ในไข่ที่ คะลนแล้ว
4.เติมปลาแดก และ บักเผ็ดลง โคเล ต่อ ให้มันเป็นสี แข่น ๆ
5.ใส่ผักหอมต่างๆ ที่เตรียมไว้ลงไป
6. เอา”จอง” ตักมาห่อใส่ใบตอง ห่อให้งามๆ คือคนห่อแน
7.นำห่อใบตอง เอาไปย่างไฟ ให้สุกพอประมาณ ( หรือ เอาไปนึ่งก็ได้ )
8. ขั๊วะ ( คะลั๊วะ ) ออกมาจะเห็นสีเหลืออร่ามและความหอมละมุน
คำแนะนำ อนึ่ง นางต่อสามารถเอาไปประกอบอาหารได้หลายชนิด เช่น ก้อยนางต่อ
แกงนางต่อ แกงใส่หน่อไม้ส้ม นึ่งนางต่อ คั่วนางต่อ อ่อมนางต่อ เป็นต้น
ทั้งมดทั้งปวงล้วนแซบล้นเหลือ
อย่างไรก็ตาม นางต่อถือเป็นอาหารที่หากินยาก ของดีมีหน่อย จนใจผู้สิแบ่ง
ใครได้กินถือว่าโชคดี โดยเฉพาะ หมกนางต่อของ ชาวญ้อ สกลนคร , นครพนม
ทางหนองคายก็นิยมชมชอบเช่นกัน ส่วนทางร้อยเอ็ด มุกดาหาร นิยมเอามาก้อย
“กินไนดอก” แกล้มสุรา เป็นยากำลัง “ซูซก “ ห่าวด่องๆ ใส่สาวส่ำน้อย
อย่างไรก็ตาม หากจะเอารังต่อ ให้ใช้สูตรภูมิศาสตร์โบราณอีสาน “ รัตติจูด ลองติ๊จูด “
ขนาดฝรั่งเขายังเอาไปเป็น เส้นกำหนดจุดวัดรอบโลก เลย
สามารถนำเอาแป้งฟู หรือแป้งขนมอย่างอื่น มาประยุกต์ เป็น พายนางต่อ แฮมเบอร์เก้อนางต่อ
หรือเป็นอย่างอื่นตามแต่จะคิดออกแบบ เพื่อให้ก้าวไกล สู่ AEC ต้อนรับ “ไทยครัวของโลก”