วัดไผ่ล้อม

วัดไผ่ล้อม เดิมสร้างขึ้นประมาณในสมัยรัชกาลที่ 4 สันนิษฐานกันว่า พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4 มีความเลื่อมใสในบวรพุทธศาสนา ได้เกณฑ์ชาวมอญที่อยู่ใต้โพธิสมภาร มาช่วยกันบูรณะองค์พระปฐมเจดีย์และชาวมอญเหล่านี้ได้มาพักอาศัยอยู่ ณ บริเวณสวนป่าไผ่ ใกล้องค์พระปฐมเจดีย์ ห่างกันประมาณ 500 เมตรในกาลต่อมา ดงไผ่ที่ขึ้นหนาทึบและที่อยู่อาศัยร้างผู้คน เป็นที่สงบร่มเย็น พระภิกษุผู้แสวงหาธรรมมาพบ จึงได้ปลักกลดลดบริขารลง บำเพ็ญสมณธรรม และก็จากไปเป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ ชาวบ้านละแวกนั้นจึงได้อาราธนาพระภิกษุจากวัดพระปฐมเจดีย์ มาอยู่จำพรรษาปกครองสำนักสงฆ์แห่งนี้ ยังมีชาวไทยเชื้อสายมอญ อาศัยอยู่ในถิ่นนี้หลงเหลืออยู่ จึงสันนิฐานกันว่า วัดไผ่ล้อม ชาวรามัญน่าจะเป็นผู้สร้างขึ้น กาลต่อมา พระภิกษุที่อยู่พรรษา ได้ก่อสร้างเสนาสนะ และมีผู้คนเข้ามาอยู่อาศัยมากขึ้น ต้นไผ่ที่เคยขึ้นหนาทึบ ได้ถูกชาวบ้าน หักร้าง ถางฟันจนหมด เพื่อไปทำที่อยู่อาศัย จนหาต้นไผ่ที่หลงเหลืออยู่น้อยมาก จะมีอยู่บ้างก็ในบริเวณวัดเท่านั้น คงเหลือไว้แต่ชื่อวัดไผ่ล้อม จนวัดไผ่ล้อมร้างเจ้าอาวาสอยู่นาน ทางการคณะสงฆ์จึงได้แต่งตั้ง พระอาจารย์พูล หรือหลวงพ่อพูล (ปัจจุบัน พระมงคลสิทธิการ) ขณะนั้นท่านจำพรรษาอยู่วัดพระงาม อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม อุปสมบทได้ 10 พรรษา เป็นผู้มีความรู้ ความสามารถ เป็นเจ้าอาวาสวัดไผ่ล้อม เมื่อ พ.ศ. 2490 ในขณะนั้นวัดไผ่ล้อม ยังไม่มีอุโบสถไว้ประกอบสังฆกรรม จึงปรึกษากับพระเถระผู้ใหญ่ ซึ่งมีพระราชธรรมาภรณ์ (หลวงพ่อเงิน) วัดดอนยายหอม และญาติโยมผู้มีจิตศรัทธาโดยทั่วไป ร่วมกันสร้างอุโบสถขึ้น จนแล้วเสร็จ พระมงคลสิทธิการ หรือหลวงพ่อพูล ได้ดำเนินการสร้างเสนาสนะให้วัดไผ่ล้อม มีความเจริญทางถาวรวัตถุอย่างมากหลายประการ อาทิ ศาลาการเปรียญ โรงเรียนพระปริยัติธรรม ศาลาฌาปนสถาน ศาลาปฏิบัติธรรม หอระฆัง กุฏิสงฆ์ โรงเรียนวัดไผ่ล้อม จนมาถึงในยุคปัจจุบัน