ตั้งอยู่ในวัดพระปรางค์ เป็นแหล่งผลิตเครื่องปั้นดินเผาขนาดใหญ่ที่สุด ในสมัยกรุงศรียุธยา ระหว่าง พ.ศ. 1914 – 2310 ตั้งอยู่บนเนินขนาดใหญ่ ตัวเตาบางส่วนคล้ายเรือประทุน จึงเรียกว่าเตาประทุน แบ่งเป็น 3 ส่วน คือ ปล่องไฟ ห้องวางเครื่องปั้นดินเผา และห้องเชื้อเพลิง ผลิตภัณฑ์ที่พบมากคือ ไห ไหสี่หู อ่าง ครก กระปุกขวด ช่อฟ้า กระเบื้องปูพื้น กาน้ำ กระสุนปืนใหญ่ ท่อน้ำดินเผา ประติมากรรมลอยตัวรูปสัตว์ต่าง ๆ ผู้สนใจสามารถขอเข้าชมโบราณวัตถุเหล่านี้ได้ที่กุฎิเจ้าอาวาสวัดพระปรางค์ แหล่งโบราณคดีแห่งนี้ไม่เพียงแต่จะเป็นมรดกวัฒนธรรมที่สำคัญ ยังเป็นศูนย์ศึกษาทางวิชาการเซรามิกอันยิ่งใหญ่ของโลกอีกด้วย