คำว่า อีสาน เป็นคำที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤตว่า อีศาน (อ่านว่า อี-สา-นะ) คำว่า อีศาน ในภาษาสันสกฤตเขียนด้วย ศ แต่คำว่า อีสาน ในภาษาไทยเขียนด้วย ส
ในภาษาสันสกฤต อีศาน (อ่านว่า อี-สา-นะ) แปลว่า ผู้ปกครอง หมายถึง พระศิวะหรือพระอิศวร แต่ในภาษาไทย อีสาน หมายถึง ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เหตุที่ภาษาไทยนำพระนามของพระศิวะมาเรียกเป็นชื่อทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพราะตามความเชื่อของอินเดีย ทิศนี้มีพระศิวะเป็นเทพผู้คอยปกปักรักษา
คำว่า อีสาน มักใช้เมื่อกล่าวถึงสิ่งที่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมของประชาชนที่อยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เช่น อาหารอีสาน วัฒนธรรมอีสาน ดนตรีอีสาน อักษรไทยอีสาน และปรากฏในคำว่า ไส้กรอกอีสาน แต่เมื่อใช้ว่า ภาคอีสาน หรือ คนอีสาน ถือเป็นคำลำลอง คำที่เป็นทางการจะใช้ว่า ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ประชาชนที่อยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ที่มา