วัดกลางวรวิหาร
วัดกลางวรวิหาร สร้างในสมัยแผ่นดินสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 3 (พระเจ้าอยู่หัวบรมโกษ) แห่งกรุงศรีอยุธยา เดิมชื่อ “วัดตะโกทอง” ตามตำนานกล่าวว่าเดิมภิกษุอาคันตุกะนามพระอาจารย์ชู ได้มาจอดเรืออยู่ที่ชายตลิ่งสวนจากฝั่งเหนือ เวลานั้นสวนจากยังเป็นที่รกชันอยู่ ครั้งนั้นมีอุบาสกผู้เฒ่าผู้หนึ่ง ตั้งบ้านเรือนอยู่ฝั่งใต้ เกิดความเลื่อมใสศรัทธา ในตัวพระอาจารย์ชู ทราบว่าท่านมาจากวัดเชิงหวาย ได้ลาพระอาจารย์ไปกิจธุระ ได้กลับช้ากว่ากำหนดและได้ชี้แจงเหตุขัดช้องให้อาจารย์ฟัง แต่พระอาจารย์ไม่รับขมาโทษ จึงได้ลา พระอาจารย์ออกจากวัด เพื่อหาเสนาสนะอันสมควร เมื่ออุบาสกผู้นั้นได้ทราบข้อมูลก็เกิดความสงสารและเลื่อมใสจึงชักชวนราษฎรที่มีจิตศรัทธา ช่วยกันปลูกกุฏิหลังเล็กริมน้ำ แล้วนิมนต์พระอาจารย์ชู มาจำพรรษาที่นี้ พระอาจารย์ชูมีวัตรปฏิบัติดี ประพฤติพรหมจรรย์ ประกอบด้วยศีลาจารคุณ สมควรแก่ สมณเพศ จึงมีความเห็นพ้องกันจะสร้างวัดให้ที่สวนจากในคลองบางฆ้อง อุบาสิกาหม้ายทั้ง 3 ได้นำเอาใบจองสวนจากของตนไปแลกกับที่สวนจากในคลองบางฆ้อง เมื่อเริ่มทำการก่อสร้างเสนาสนะได้พบแหวนทองคำโบราณวงหนึ่งใต้ต้นตะโก ซึ่งเป็นนิมิตหมายอันดีเป็นอันมาก ใช้เวลาประมาณ 4-5 ปี จึงสร้างวัดสำเร็จ ปูชนียะวัตถุ 1. พระประธานในพระอุโบสถ เป็นพระศิลาแลงหุ้มปูนปิดทอง เป็นพระพุทธรูปสวยงาม มีประวัติความเป็นมาปรากฏอยู่ในตำนานของวัดแล้ว ส่วนพระพุทธรูปอื่นเป็นพระศิลาแลงพอกปูนปิดทอง เป็นพระหล่อด้วยโลหะ ที่พระศิลาอ่อนและหล่อด้วยโลหะอยู่ในวิหารคด และพระพุทธรูปปางต่าง ๆ ในมณฑปและในพระวิหาร 2. พระปรางค์ 2 องค์ พระพุทธเจดีย์ 2 องค์ พระธรรมเจดีย์ 2 องค์ 3. รูปหล่ออดีตเจ้าอาวาสตั้งแต่องค์ที่ 1 ถึง องค์ที่ 10
เลขที่ 10 ตำบลปากน้ำ อำเภอเมืองสมุทรปราการ
