วัดแจ้ง
วัดแจ้ง ตั้งอยู่ที่ถนนสรรพสิทธิ์ อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี ตามประวัติกล่าวว่าวัดแจ้ง ตั้งเมื่อ พ.ศ.2431 ตรงกับสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 5 โดยการดำริของเจ้าราชบุตร(หนูคำ) หนึ่งในคณะอาญาสี่ผู้ปกครองเมืองอุบลราชธานีในสมัยนั้น ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อ พ.ศ.2436 สังกัดคณะสงฆ์มหานิกาย ทิศเหนือจรดถนนสุริยาตร์ ทิศใต้จรดถนนสรรพสิทธิ์ ทิศตะวันออกจรดถนนนครบาล ทิศตะวันตกจรดซอยหลังวัดวัดแจ้ง ต่อมาปี พ.ศ.2455 หรือหลังจากการตั้งวัด 24 ปี จึงได้มีการสร้างโบสถ์ขึ้น โดยท่านญาเพ็ง ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของท่านญาหอ จึงสันนิษฐานว่าช่างที่สร้างสิมวัดแจ้งน่าจะเป็นช่างหลวงของเมืองอุบลราชธานี ซึ่งชื่อวัดนี้มีเรื่องสืบเล่าต่อมาว่าเกิดจากการที่ผู้สร้างเกิดการเห็นแจ้งในกุศลบุญ (แจ้ง ในภาษาอีสานหมายความว่า ความสว่าง) พระอุโบสถของวัดแจ้ง หรือภาษาท้องถิ่นเรียกสิม สร้างเสร็จในราวปี พ.ศ. 2455 ได้รับการยกย่องว่ามีรูปทรงสวยงาม และมีงานจำหลักไม้ที่มีฝีมือแบบพื้นบ้านโดยแท้ ซึ่งนับวันจะหาดูเป็นตัวอย่างศึกษาได้ยาก เป็นอุโบสถขนาดไม่ใหญ่นัก กว้างประมาณ 6 เมตร ยาว 15 เมตร สูง 10 เมตร ฐานเตี้ย ตัวอาคารก่อด้วยอิฐฉาบปูน ฐานเอวขันธ์แบบปากพาน หลังคาชั้นเดียวเดิมมุงด้วยกระเบื้องไม้ ต่อมาเปลี่ยนเป็นกระเบื้องดินเผา มีบันไดอยู่ด้านหน้า ราวบันไดปั้นเป็นรูปจระเข้หมอบ ส่วนหน้าบันหน้าอุด ปีกนก และรวงผึ้งสลักไม้เป็นลายดอกบัวกอบัวอย่างสวยงาม โดยเฉพาะหางหงส์ซึ่งมีลักษณะพิเศษคือ ทำเป็นรูปหัวนาค ตรงหงอนสะบัดปลายเป็นกนกเปลว มีมุขเฉลียงอยู่ด้านหน้า หน้าต่างด้านข้างด้านละ 3 ช่อง ผนังด้านหลังก่อทึบถึงจั่วไม่มีหน้าบัน เสาด้านหน้าเป็นเสาไม้กลม 4 ต้น หน้าบันสลักไม้เป็นลวดลายแบบพื้นบ้านผสมลายไทยภาคกลาง บนสุดเป็นภาพอินทร์ทรงช้างเอราวัณ หน้าบันปิดทองร่องกระจก อุโบสถวัดแจ้งได้รับการบูรณะเรื่อยมาถึง 3 ครั้ง คือครั้งแรกเมื่อ พ.ศ.2495 ครั้งที่สอง พ.ศ.2513 และครั้งที่สาม พ.ศ.2527 ตามลำดับ โดยครั้งสุดท้ายกรมศิลปกรทำการบูรณะและพยายามอนุรักษ์สภาพเก่าของสิมไว้ให้ได้มากที่สุด ถึงแม้ว่าสิมวัดแจ้งจะมีการบูรณะถึง 3 ครั้งก็ตาม แต่ก็ยังเป็นการบูรณะที่พยายามคงสภาพเดิมเอาไว้ให้มากที่สุด นับเป็นโบราณสถานที่มีคุณค่าแห่งหนึ่งของจังหวัดอุบลราชธานี เคยได้รับเกียรติบัตรในงานนิทรรศการ สถาปนิก 30 จากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี
148 สรรพสิทธิ์
