หน้าแรก » ผญาอีสาน » Page 11
มีบุญแล้ว มักจะประสบแต่สิ่งดีๆ แต่หากบุญไม่มี มักจะประสบแต่เรื่องร้ายๆ
บุญมี จึงได้เป็นเจ้านายเรียกใช้คนอื่น หากบุญไม่หนุนค้ำ ก็จะเป็นบ่าวให้เขาใช้
บุญมี จึงได้เป็นเจ้านายให้คนอื่นพึ่งพาอาศัย หากบุญไม่หนุนส่ง พยายามจะเป็นเจ้านาย ก็สูญเปล่า
คอยแต่บุญวาสนา โดยไม่ลงมือทำ ย่อมไม่ควร คอยแต่บุญหนุนส่ง จะสำเร็จได้อย่างไร
บุญบาปนี้ เป็นคู่กับตัวเราเหมือนเงา เงาติดตามเราไปทุกวัน
ไพร่กับนาย ต่างก็ต้องพึ่งพาอาศัยกัน เหมือน บัว ปลา ตม และน้ำ ต่างอาศัยกันและกัน
เสือ ช้าง กวาง ฟาน อาศัยป่า และต้นไม้ในป่าก็อาศัยสัตว์ร้าย จึงรอดพ้นการถูกทำลาย
เราอาศัยเรือน เรือนก็พึ่งเรา หากเราทิ้งเรือนหนีไปเสีย เรือนก็ร้างเสื่อมโทรม
คนเรา อยู่ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน ไม่มีใครอยู่คนเดียวได้(ตั้งแต่เป็นทารก)
หัวไม่มีวาสนาจะได้สวมสังวาลย์ทองพญานาค แค่ขี้ดินติดหัวมาแต่เล็กๆ ก็เข้าใจไปเองว่าเป็นหงอน
ทิ้งสวนดอกอ้ม หนีไปชื่นชมหม้อปลาร้า ทิ้งยุ้งข้าว หนีไปเฝ้าป่ากลอย
ปลาอาศัยน้ำ จะไม่ขึ้นมาบนบก มันจะกินอยู่หลับนอนในน้ำ