ประโยคสนทนาภาษาอีสาน 1801 - 1810 จาก 1816

คำว่า ทางพี้

เช่น มาทางพี้ๆ หมายถึง มาทางนี้ๆ เป็นต้น

คำว่า บ่ลำเพอ

บอกมันหลายเทื่อแล้ว มันหากบ่ลำเพอ  แปลว่า บอกมันหลายครั้งแล้ว แต่มันไม่ใส่ใจ

คำว่า ภาชน์ข้าว

เวลาที่คนอีสานจะกินข้าว จะนั่งล้อมวง พร้อมกับเตรียมสำรับข้าวใส่ถาด สำรับข้าวนั้นเรียก พาข้าว หรือ ภาชน์ข้าว

 เช่น  หาภาชน์ข้าว  แปลว่า เตรียมสำรับอาหาร เป็นต้น

คำว่า ผญาหย่อย

คำผญา หรือ คำปรัชญา อีสาน ถ้าพูดถึง ผญา จะนึกถึงคำคล้องจองที่ไพเราะ เสนาะหูนั่นเอง

คำว่า พืงออก

เอาสาดที่ปูนั่งแล้วไปพืงออกตากแดดไว้แหน่  แปลว่า เอาเสื่อที่เราใช้เสร็จแล้วไปกางออกตากแดด

คำว่า พาโล

กินหยอมๆ อย่ากินพาโลหลาย  แปลว่า  ค่อยๆกิน อย่ากินพาโล มากเกินงาม

คำว่า บ่เมือ

เป็นหยังเจ้าคือบ่เมือบ้าน  แปลว่า ทำไมคุณไม่กลับบ้าน

คำว่า ม้าง

สามัคคีกันไว้ คือข้าวเหนียวนึ่งใหม่ อย่าได้เพแตกม้าง คือน้ำถืกข้าวเหนียว  แปลว่า สามัคคีกันไว้ เหมือนข้าวเหนียวนึ่งสุดใหม่ อย่าแตกสามัคคีกัน เหมือนกับน้ำถูกข้าวเหนียว

คำว่า แม่น

บ่แม่นหมาวัดและกะบ่ได้ใจนาง แปลว่า ไม่ใช่หมาวัดแล้วก็ไม่ได้ใจของเธอ

คำว่า แม่นบ่

เจ้ามักเขาแม่นบ่ แปลว่า เธอรักเขาใช่ไหม

เฮ็ดกับข้าวไว้แล้วแม่นบ่ แปลว่า ทำกับข้าวเตรียมไว้แล้วใช่ไหม

แม่นอีหลีบ่ แปลว่า ใช่จริง ๆ หรอ