ภาษาอีสานทั้งหมด 9344 - 9353 จาก 17431
-
สิปปะ
แปลว่า : ศิลปะ (ป. สิปฺป ส. ศิลฺป). ศิลปะในที่นี้หมายเอาศิลปหัตถกรรมคือการช่างฝีมือ แยกออกเป็น ๒ คือ การช่างฝีมือของภิกษุได้แก่ช่างตัดจีวร ช่างเย็บจีวร ช่างย้อมจีวร เป็นต้น การช่างของคฤหัสถ์ได้แก่ช่างไม้ ช่างจักสาน ช่างตัดผม ช่างฟอกหนัง ช่างเย็บ ช่างย้อม ช่างแกะสลัก ช่างตีเหล็ก ตีเงิน ตีทอง ช่างเขียนรูปและลวดลายต่างๆ การช่างฝีมือต่างๆ เรียก ศิลปะหัตถกรรม อย่างว่า ช่างให้เชาว์เหลาให้เกลี้ยง ช่างหล่อได้กินท่อขี้หี ช่างตีได้กินท่อหน่อแตด ช่างมือมันยาก ช่างปากมันง่าย (ภาษิต). -
สิมพลี
แปลว่า : ไม้งิ้ว (ป. สิมฺพลี) อย่างว่า ค้ายขอบห้วยเหลืองหล่าผงกระจวน ดีแก่สิมพลีเฮียงเฮียกจาวจูมแจ้ง ทวนทางผ้ายหลายคราวแวนฮีบ ข้ามท่งแล้งนาฮั้งฮอดเมือง (ฮุ่ง). -
สิลา
แปลว่า : หิน หินก้อน (ป. สิลา ส. ศิลา). -
สิ่วบ่อง
แปลว่า : สิ่วเจาะ ชื่อสิ่วชนิดหนึ่งตัวหนาเป็นสี่เหลี่ยม มีคม. -
สี
แปลว่า : ถู ครูด ชัก. -
สี่
แปลว่า : ยาสีฟันโบราณ เรียก สี่ ใช้กระบอกไม้ไผ่บรรจุแก่นคะยูงเผาไฟ เอาบ้องเสียมทาน้ำมันยางอังที่กระบอกไม้ไผ่ ควันของไม้จะเป็นสีดำ สีดำนี่แหละเรียก สี่ เอาสีดำมาทาที่ฟัน ฟันจะมีสีดำ โบราณถือว่าฟันดำเป็นฟันที่สวยงาม อย่างว่า ยามเมื่อพิเศษแย้มเยาวราชหุมหัว ฮ่อนั้น ขวัญเฮียมโฮมเฮียก ตอมเต็มเนื้อ เล็งที่ทันตาแม้งมหานิลเงาเงี่ยง งามเด ซ้องซุมเกล้าตะเกิงหน้าแข่งเขียว (ผาแดง). -
สีเสียด
แปลว่า : ชื่อพรรณไม้ชนิดหนึ่ง ยางและเปลือกมีรสฝาดขม ใช้เคียวกับหมาก ชื่อแมลงชนิดหนึ่งอยู่ในน้ำ มีปีกและขายาว คล้ายแมงดาแต่ตัวเล็กกว่า. -
สีโห
แปลว่า : คชสีห์ สัตว์ในวรรณคดีอีสานเรื่องสังข์ศิลป์ชัย ตัวเหมือนราชสีห์ แต่ศีรษะเหมือนช้าง อย่างว่า อินทร์ก็ใส่ชื่อน้อยในเลขลานคำ ชื่อว่าสังข์ศิลป์ชัยโลกลือฤทธีกล้า อันว่าบัตราเจ้าจันทานางพี่ ชื่อว่าสีหราชท้าวไทน้อมข่าวขาม (สังข์). -
สื่อเมือง
แปลว่า : คนกลางที่นำข่าวของมหาชนไปสู่รัฐ อย่างว่า ท้าวฮุ่งไขเงื่อนถ้อยถามหมู่ลุงอาว ผายความยินสื่อเมืองฝูงเหง้า บัดนี้เฮาก็ฟันแมนฮ้ายคลาเวียงสะสว่าง เพิงที่เมี้ยนเครื่องเข้าพลล้านลวดลาย ฮู้รือ (ฮุ่ง). -
สุ
แปลว่า : เสีย แต่ยังไม่เน่า เช่น มะม่วงสุกงอมแต่ยังไม่เน่า เรียก หมากม่วงสุ แตงโมสุกแต่ยังไม่เน่า เรียก แตงโมสุ สู ก็ว่า.