ภาษาอีสานหมวด "ภ" 11 - 20 จาก 99
-
ภัณฑู
แปลว่า : โล้น ล้าน (ป. ภณฺฑุ). -
ภา
แปลว่า : สำรับกับข้าวเรียก ภา ภาชนะ ภาชน์ ภาเข้า พาเข้า ก็ว่า อย่างว่า เขาก็ยอภาซ้องเทียนคำเฮืองเฮื่อ (กาไก) นางพราวผู้เสวยภาเมือแท่น สาวหนุ่มเมี้ยนภาแก้วเลิกไล (สังข์) สองอ่อนน้อยให้เที่ยงเทียระฆา แด่เนอ พันปีปุนอย่าพานโพยฮ้าย พระกษัตริย์เจ้าวางพานปลงภาชน์ น้ำหล่อเหล้าไหต้นแต่งยาย (สังข์). -
ภา
แปลว่า : พระอาทิตย์เรียก ภา ภากร สุรภา ก็ว่า อย่างว่า สุรภาเอียงอ่วยแลงลงไม้ (สังข์). -
ภาคพื้น
แปลว่า : พื้นแผ่นดิน แผ่นดินใหญ่ อย่างว่า เขานั้นเทียวคนแท้เทียวผีได้ดั่งกั้นนั้นฮู้ภาคพื้นเมืองเถ้าย่าลาย (สังข์). -
ภาพ
แปลว่า : ความ ความมี ความเป็น รูปที่ปรากฏเห็น สิ่งที่วาดขึ้นเป็นรูป (ป.ส. ภาว). -
ภาย
แปลว่า : ข้าง ฝ่าย ส่วน. -
ภายซ้อย
แปลว่า : ข้างหลัง เรียก ภายซ้อย อย่างว่า เป็นที่ยูแยงเถิงพร่ำเพ็งภายซ้อย (สังข์). -
ภายเทิง
แปลว่า : เบื้องบน เรียก ภายเทิง อย่างว่า ตะโนมพรรณเพี้ยงภายเทิงมนุษย์โลก ดูดั่งเด็กแอ่วจู้เขินข้างแม่มา (สังข์). -
ภายพรหม
แปลว่า : ชั้นพรหมเรียก ภายพรหม อย่างว่า เขาจักเตียนเล็มพื้นภายพรหมภวัคโลก (สังข์). -
ภายภูมิ
แปลว่า : แผ่นดินเรียก ภายภูมิ อย่างว่า กับทังไอศวรสร้างภายภูมิพื้นต่ำ ก็ดี ขอให้มาพร่ำพร้อมคอยข้าเมื่อมัว แด่ถ้อน (สังข์).