เปื่อย ภาษาอีสาน

เปื่อย แปลว่า ขาด ผุพัง อย่างว่า ต้มหอยบ่เปื่อยก้าง ต้มช้างบ่เปื่อยงา ต้มปลาบ่เปื่อยเงี่ยง (บ.).

เปื่อย ภาษาอังกฤษ : to fall apart from age, be falling apart, be or become tender (from cooking or ripening).