เวหา ภาษาอีสาน

เวหา แปลว่า ฟ้า อากาศ (ส. วิห, วิหา) อย่างว่า ค้อมว่าพระฮ่ำแล้วปากคาบเอาปืน ทยานเวหาป่าวพลเฟือนฟื้น ฟังยินเค็งเค็งก้องคณาเนืองครุฑราช แหนแห่เจ้าโดยล้านล่วงไป (สังข์) เสียงปี่ก้องลมล่วงเวหา คอนคอนนันนอกในดังก้อง แต่นั้นนงเนืองเจ้าคำหวาต้านตอบ ชมชื่นหน้าขาวแจ้งจิ่งแถลง (ฮุ่ง) อาชนัยย้ายเวหาเหาะหอบ (กาไก).

เวหา ภาษาอังกฤษ : sky, air.