แข่ว ภาษาอีสาน

แข่ว [แข่ว] แปลว่า

ฟัน กระดูกเป็นซี่ ๆ อยู่ในปากสำหรับกัด ฉีกเคี้ยวอาหาร, โดยปริยายหมายถึง สิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฟันเลื่อย เรียก แข่วเลื่อย ฟันจักร เรียก แข่วจักร

แข่ว แปลว่า ปลอก โลหะรูปวงแหวนสำหรับสวมรัดเครื่องใช้เครื่องสอยเรียก แข่ว สวมมีด เรียก แข่วมีด สวมพร้า เรียก แข่วพร้า อย่างว่า ว่าแม่นงูเห่าสังบ่มีตา ว่าแม่นงูสาสังบ่มีแข้ว ว่าแม่นมีดด้ามแก้วสั่งบ่มีแข่วมีคม (บ.)

แข่ว ภาษาอังกฤษ : ring of metal which reinforces handle of tool.

แข่ว [แข่ว] แปลว่า ฟัน