ภาษาอีสานทั้งหมด 6356 - 6365 จาก 17431
-
เบย
แปลว่า : แจ้ง สว่าง อย่างว่า ล้ำตูดซ้ายดาวดาดเบยบน (กา) ฟังยินฟ้าสนั่นน้าวเบยเบิกบูรพา พุ้นเยอ นับแต่วัณนุรารุณราชลงลาไท้ พระก็หอมพลผ้ายเวหาหลายหลั่น มโนนาฎไท้ทวงฝั้นฝ่ายหลัง (สังข์). -
เบา
แปลว่า : น้ำปัสสาวะ น้ำปัสสาวะเรียกว่า เบา น้ำเบา ก็ว่า ถ่ายปัสสาวะ เรียก ถ่ายเบา. -
เบ่า
แปลว่า : ไม่ คำนี้มักใช้ในหนังสือเก่า อย่างว่า บาเจืองให้หาญพายมากล่าว แม่ชอบให้เมือหน้าเบ่าเถียง ว่าเนอ (ฮุ่ง). -
เบ้า
แปลว่า : รังของตัวด้วงขี้ควายชนิดหนึ่ง ตัวด้วงทำรังด้วยดินปนขี้ควาย รังของด้วงกลมเหมือนลูกฟุตบอลขนาดเล็ก ตัวของด้วงเรียก เบ้า ขณะตัวยังเล็กเรียก เบ้าลูกขี้ เมื่อตัวแก่เรียก เบ้าลูกนาง ใช้กินเป็นอาหารได้. -
เบ้า
แปลว่า : ดินหรือโลหะ ปั้นเป็นรูปกลมคล้ายรังของลูกเบ้า สำหรับใช้หลอมเงินหรือทอง ตีเป็นสร้อย แหวน ตุ้มหู โอ หรือขันชนิดต่างๆ. -
เบาราณ
แปลว่า : โบราณ. -
เบิก
แปลว่า : เปิด ทำให้กว้าง เปิดออก ขอให้จ่าย ให้การเป็นพยานเรียก เบิกความ แช่มชื่น สว่างใจ เรียก เบิกบาน นำพยานไปให้การเรียก เบิกพยาน เบิกพิยาน ก็ว่า. -
เบิก
แปลว่า : ขับ ไล่ อย่างว่า เพราะเพื่อปิตุราชเจ้าใจฮ้ายเบิกหนี (กา) เทื่อนี้พ่อเบิกเว้นเวียงใหญ่พลอยผาง นี้แล้ว (สังข์) ความผิดบ่มีท่อก้อยชาวบ้านชิเบิกหนี (เวส-กลอน). -
เบิกแพนก
แปลว่า : จุดบั้งไฟ ขุดบั้งไฟเรียก เบิกแพนก อย่างว่า กับทังเบิกแพนกพร้อมวันซ้ำส่งบุญ (ผาแดง). -
เบิ้ง
แปลว่า : บ้าง (โคราช).