ภาษาอีสานทั้งหมด 10233 - 10242 จาก 17431
-
แหก
แปลว่า : แยกออก ถ่างออก ทำให้อ้าออก อย่างว่า เว้าแหกบ้านมันบ่ฮุ่งบ่เฮือง เว้าแหกเมืองมันสูญมันเศร้า (ภาษิต) แถวเถื่อนกว้างเฮืองมาศมาลี เหมันต์กลายด่วนดลระดูฮ้อน ภูบาลดั้นเดินไพรคราวค่ำ สังข์ก่อนย้ายวงฮ้อนแหกพลัน (สังข์). -
แหง
แปลว่า : ร้าว หม้อร้าว เรียก หม้อแหง คือมีรอยแตกเป็นทางยาว. -
แห่ง
แปลว่า : ที่ สถานที่ อย่างว่า ที่นั้นยังมีอสรพิษฮ้ายตัวขนาดงูซวง มันก็เทียวระวังขงเขตดงดอยกว้าง แม้นว่าพึงคณาเนื้อตัวใดเดินฮอดมันนั้น มันก็เพินพ่นน้ำลายกลั้วมืดมัว (สังข์). -
แห้ง
แปลว่า : ไม่สด ไม่แจ่มใส ไม่เปียก ไม่มีน้ำ ดอกไม้ไม่สด เรียก ดอกไม้แห้ง อย่างว่า เมื่อนั้นอาก็โลมเอาน้อยนงเยาว์ไปซ่อนไว้ที่กองดอกไม้เหยแห้งขอกเสา (สังข์). -
แห้งเหือด
แปลว่า : คอยแห้งหายไป เหือดแห้งไป หอดแห้ง ก็ว่า อย่างว่า นับแต่ท้าวหอดแห้งคนิงนาฏในปรางค์ วันคืนแถมถ่ายระดูเดิมตั้ง ก็บ่ยินยังข้อในกระบวนเมือแจกใผนั้น ทุกที่ท้วงไทท้าวป่วยยืน (สังข์). -
แหน
แปลว่า : จอกแหน ชื่อพืชชนิดหนึ่งลำต้นและใบเป็นฝอย เล็กกว่าจอกหมาก มีใบ ๒ ใบเป็นรูปไข่เล็กๆ ค่อนข้างหนา ด้านบนสีเขียว ด้านล่างสีม่วง ชอบลอยอยู่ในน้ำนิ่งๆ ใช้กินเป็นอาหารได้ เรียก แหน. -
แหน
แปลว่า : ปรารภถึง แนะนำ ชี้แนะ กระซิบบอก อย่างว่า พระก็แหนคำควรสั่งสอนสองท้าว (ผาแดง) แหนฮ่างฮ้ายชายเมี้ยนแค่ปรางค์ (กา) แหนฮ่างถ้อยแถวถี่แถมวอน ภายเกงญายอดนางนงหน้า สะลอนพร้อมอาบกานเอื้อยมุ่ง โฉมหนุ่มหน้าสาวใช้ชู่คน (ฮุ่ง). -
แหน
แปลว่า : สมอพิเภก ชื่อพรรณไม้ชนิดหนึ่งคล้ายต้นอินทนิล แต่ใหญ่กว่าเรียก ต้นหมากแหน. -
แหน
แปลว่า : ห้อมล้อม แห่แหน ระวัง รักษา อย่างว่า หื่นหื่นก้องเสเนศนางขุน ตีทวงทบท่าวแดดอมน้อย ฝูงเคยใช้ชุมแหนหัตถบาส เขาก็ปละเครื่องแก้วนางน้อยพ่ายพัง (สังข์). -
แหน่
แปลว่า : นิดหน่อย เล็กน้อย ได้นิดหน่อย เรียก ได้แหน่ กินเล็กน้อย เรียก กินแหน่ เสียนิดหน่อย เรียก เสียแหน่.