ภาษาอีสานทั้งหมด 9151 - 9160 จาก 17431
-
สะแด
แปลว่า : กระสับกระส่าย ทุรนทุราย อึดอัดใจ อย่างว่า เมื่อนั้นสีไทท้าวทนสะแดดอมอ่อน ยักษ์นี้กล้าขนาดแท้สองเจ้าอย่าลา แท้เนอ (สังข์). -
สะโถน
แปลว่า : กระโถน กระโถนโบราณเรียก สะโถน อย่างว่า ค่าวค่าวหน้าง้อมม่วนเป็นโทน วางฝูงทอนใสในขันเข้ม สะโถนคำตั้งพลูวันซองหมวก เชืองแต่งเล้มดูถ้วนเครื่องดี (ฮุ่ง). -
สะท้าน
แปลว่า : เกรงกลัวจนตัวสั่น เรียก สะท้าน สะทกสะท้าน ก็ว่า อย่างว่า สะท้านปั่นทังปวง ทังเขาหลวงสิเนโนราช ให้ไหวหวั่นหวาดถวายสาร ทังจักรวาลก็มาไกวกวัดแกว่ง ถ้วนทุกแห่งเหาะไปมา (เวส-กลอน). -
สะเทิน
แปลว่า : ก้ำกึ่ง ไม่เต็ม อย่างว่า จวนใจค้ามคนิงแพงพ้นยิ่ง อุกอั่งทวงสะท้อนสะเทินให้ใช่หัว (สังข์) ยามเมื่อใดท่อนท้าวล้านท่อภายหลัง เป็นคนสะเทินอยู่ใกลการชู้เวรังแล้วเวราถ้วนบาป ภายพี่พี้ภายพุ้นหากเหลือ นั้นดาย (ฮุ่ง). -
สะเทือน
แปลว่า : หวั่นไหว สั่น อย่างว่า ดูดั่งสองแข็งล้านตีนมือทุกซอก ช้างพ่องม้าสะเทือนฮ้องทั่วนา (ฮุ่ง). -
สะนอย
แปลว่า : หวายสะนอย หวายชนิดหนึ่งเส้นเล็กๆ และยาว เรียก หวายสะนอย ตามตำนานปรากฏว่า ชูชกเมื่อขอกัณหาชาลีได้แล้วก็เอาหวายชนิดนี้ผูกดึงไป อย่างว่า มันก็บายเอาได้หวายสะนอยมาฟาด เหลียวเบิ่งเลือดหยาดย้อยแดงเข้มดั่งฝาง (เวส-กลอน). -
สะน่อย
แปลว่า : นิดหน่อย เล้กน้อย อย่างว่า แม้นว่าบ่ประเสริฐแท้มีชอบทวงทิพย์ ก็ดี ขอหม่อมกูร์ณาเนาสะน่อยพอหายฮ้อน (สังข์). -
สะนาก
แปลว่า : ชื่อกรรไกรชนิดหนึ่งสำหรับหนีบหมากแห้งและสีเสียด เรียก มีดสะนาก อย่างว่า มีดสะนากขันหมากแลซองพลู กุดจี่ขี้บินมาพึ้งพึ่งเหม็น เดนอ นกเค้าถืกตังบานมาบ่ทันขนหล่น เอาไปป่นกินกับผักกระโดนแซบเดนอ (บ.). -
สะนุ
แปลว่า : ไม่ไผ่ป่ายาวขนาด ๕ ศอก ใช้สำหรับตีเมล็ดข้าวเปลือกที่ติดอยู่กับฟาง เรียก ค้อนสะนุ เมล็ดข้าวที่ตีออกมาจากฟางนี้ เรียก เข้าสะนุ. -
สะนู
แปลว่า : เครื่องทำเสียงชนิดหนึ่ง รูปร่างคล้ายหน้าจ้าง ใบสะนูทำด้วยใบตาล ใบลาน ติวไม้ไผ่ หรือทำด้วยแผ่นเงินแผ่นทอง ถ้าได้แผ่นเงินแผ่นทองเสียงจะไพเราะนัก สะนูนี้ใช้ติดที่หัวว่าว ปล่อยว่าวขึ้นไปในอากาศ มพัดสะนูเสียงจะดัง ฟังแล้วเกิดความเพลิดเพลินเจริญใจ ชาวนาที่ต้องใช้หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินหากินมาแต่ดึกดำบรรพ์ ได้รับความทุกข์ทรมาน เมื่อได้ยินเสียงสะนูดังก็จะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมกระทั่งความทุกข์ยากปากหมอง.