ภาษาอีสานหมวด "ป" 301 - 310 จาก 753
-
ปือลือ
แปลว่า : วิ่งมาด้วยความโกรธจัด เรียก ปือลือลุก อย่างว่า ค้อมว่าแล้วมันเคียดคุงทวง ปือลือลุกเล่นมามียั้ง มือบายค้อนทัณฑังดาฟาด ภูวนาถน้าวพระขรรค์ค้ำคอบเชียง (สังข์) ปือลือเลียนหอกแหลมหลายถ้อง (ฮุ่ง). -
ปุ๊
แปลว่า : เสียงดังิย่างนั้น เช่น เสียงหม้อ (ดิน) แตก หรือท้องพราหมณ์แตก อย่างว่า ท้องพราหมณ์แตกดังปุ๊ท้องพราหมณ์หลูดังป้างถืกแม่ฮ้างตายซาว ถืกผู้สาวตายฮ้อย ถืกเด็กน้อยตายพัน (เวส). -
ปุง
แปลว่า : น้ำเต้าปุง ตามตำนานขุนบรมกล่าวไว้ว่า มนุษย์สิบสองภาษาเกิดจากน้ำเต้าปุง อย่างว่า น้ำเต้าปุงนี้ดีมีคนลงเกิด มนุษย์กกกำเนิดสิบสองภาษา คนได้แตกออกมาฮูชีฮูสิ่ว คนตาบอดตาหลิ่วมันออกนำกัน จากเต้าปุงสำคัญจำเอาให้ได้ (ขุนบุรม). -
ปุง
แปลว่า : ภาชนะสานด้วยหวายหรือไม้ไผ่สำหรับใส่สิ่งของเดินทาง เรียก ปุง กระปุง ก็ว่า. -
ปุงปัง
แปลว่า : เสียงนกเปล้า นกมุม และนกเป็ดร้อง อย่างว่า ฟังยินงุมงองเปล้าปุงปังเป็ดป่อง (สังข์). -
ปุงปุง
แปลว่า : เสียงดังอย่างนั้น เช่น เสียงตีโปงเช้าของพระสงฆ์ อย่างว่า ฟังยินปุงปุงก้องโปงปูยาครู พุ้นเยอ ระงมเสียงตีม่วนยินยามเช้า (ย่า). -
ปุ๊ด
แปลว่า : เสียงดังอย่างนั้น เช่น เชือกขนาดใหญ่ขาดดังปุ๊ด ขนาดเล็กดังปั๊ด. -
ปุถุชน
แปลว่า : คนหนา (ป.) อย่างว่า สิบนักปราชญ์บ่ท่อลกลน สิบลกลนบ่ท่อปุถุชนผู้หนึ่ง (ภาษิต). -
ปุน
แปลว่า : เปรียบ ประดุจ ดัง อย่างว่า มเหสีแก้วจันทาเทียมราช งามยิ่งอ้อยปุนปั้นแปกเขียน (สังข์). -
ปุน
แปลว่า : แต่งตั้ง การที่เจ้านายแต่งตั้งให้มีหน้าที่ต่างๆ เพื่อสะดวกในกิจการเรียก ปุน อย่างว่า ปุนสาวใช้คำออนเอื้อยมุ่งสองพี่น้องประสงค์ตั้งปิ่นปัว (สังข์).