ภาษาอีสานหมวด "ผ" 131 - 140 จาก 422
-
ผิ
แปลว่า : ผิ หาก แม้ อย่างว่า ผิจักเป็นคหัสถ์ฮู้มีโพยพันเยื่อง เยียวจักแค้นคั่งไหม้หมองต้องตื่มมา (สังข์) ผิว่าข้าหากแพ้ประจัญราชภูมี ดังนั้น พระจักทวายทานประสงค์สิ่งใดดาตั้ง (สังข์). -
ผิง
แปลว่า : อังไฟเรียก ผิงไฟ ตากแดด เรียก ผิงแดด ฝิง ก็ว่า อย่างว่า จงค่อยพากันเหล้นฮิมเฮือนฝิงแดด เจ้าอย่าได้ด่วนดื้อตีน้องบ่แม่นคลอง แม่แล้ว (เวส-กลอน). -
ผิ่ง
แปลว่า : ลำเอียง รักอย่างลำเอียง คือ รักไม่เท่ากัน เรียก ฮักผิ่ง. -
ผิ่ง
แปลว่า : เสียงดังอย่างนั้น เช่น เสียงเคาะจอบหรือเสียมดังผิ่งผิ่ง ปิ่งปิ่ง ก็ว่า. -
ผิด
แปลว่า : ทะเลาะ วิวาท ล่วงเกิน เช่น วิวาททุ่มเถียงกัน ล่วงเกินประเวณีกัน ขุ่นข้องหมองใจกัน เรียก ผิด. -
ผิน
แปลว่า : หันหน้า หันหลัง หันหน้าเรียก ผินหน้า ปิ่นหน้า ก็ว่า อย่างว่า ท้าวปิ่นหน้าจากล่าวนางผี (กา) แป้ปิ่นหน้าเหลียวชู้ชั่วไกล (ผาแดง). -
ผิว
แปลว่า : หนังปกเนื้อเรียก ผิว สีของเนื้อเรียก ผิวพรรณ ผิวผาง ก็ว่า อย่างว่า สุขุมัจฉวีเนื้อเกลี้ยงอ่อนผิวนวล คือทองทาทั่วโตเต็มเนื้อ ขอให้สีใสเหลื้อมนวลในผิวผ่อง ใผเห็นแล้วอยากต้องใจสบั้นท่าวทวง (เวส-กลอน). -
ผิว
แปลว่า : ผิวปาก เป่าลมออกจากปากให้มีเสียงดังเป็นเพลงต่างๆ เรียก ผิวปาก. -
ผิว
แปลว่า : พ่นน้ำ พ่นน้ำออกจากปากสำหรับเป่าคนที่เป็นไข้ เมื่อพิษไข้ขึ้นสูง. -
ผี
แปลว่า : คนที่ตายไปแล้วเรียก ผี แต่คนโบราณแยกผีไว้เป็น ๒ พวก คือ ผีดิบ คือคนที่หลอกหลอน ต้มตุ๋นเอาทรัพย์สินคนอื่น แม้จะยังไม่ตาย ก็เรียก ผีหลอก ผีสุก ได้แก่คนที่ตายไปแล้ว เอาไปฝังหรือเผาในป่าช้า.