ภาษาอีสานหมวด "ผ" 241 - 250 จาก 422
-
แผว
แปลว่า : ตลอด ถึง อย่างว่า อาชานัยดั้นพงไพรแผวเถื่อน (กาไก). -
แผว
แปลว่า : ทำลาย อย่างว่า ก็เพื่อพิษหอกง้าวแผวเผี้ยนผ่าทวง (กาไก). -
แผว
แปลว่า : ปรากฏ เห็น อย่างว่า เขาก็อำเชิงเสียบให้ใผแผวฮู้ (กาไก). -
แผว
แปลว่า : เสียบ แทง อย่างว่า เหมือนดั่งปืนยั่งเท้าแผวใส้เสียบทวง (กาไก) -
แผ้ว
แปลว่า : ถาก ถาง อย่างว่า จัดไพร่แผ้วเสียพื้นฮาบงาม (กาไก) บอกให้อามาตย์แผ้วแผ่นกว้างประดาไว้ฮาบเพียง (หน้าผาก) แผ้วแผ่นกว้างปูล้วนลวดแพร (สังข์). -
แผ้ว
แปลว่า : ฟัน แทง อย่างว่า เฮาจักเบื้องป่ายแผ้วศรซ้ำส่งมันแท้แล้ว (สังข์) สองพันกลิ้งกุมกันกลางแก่ง พระก็เปื้องดาบแผ้วเผลียงเนื้อท่านธร (สังข์). -
โผ
แปลว่า : เข้าไปกอดรัด เรียก โผ. -
โผ่
แปลว่า : แตก ตื่น ตกใจ การวิ่งด้วยอาการแตกตื่นตกใจ เรียก โผ่ เช่น งัวโผ่ หมูโผ่ กวางโผ่ ฟานโผ่. -
โผ้
แปลว่า : กินข้าวน้อย กินอาหารมาก เรียก กินโผ้. -
โผ้
แปลว่า : ท้องโต เรียก ท้องโผ้ พุงใหญ่ เรียก พุงโผ้.