ภาษาอีสานหมวด "พ" 241 - 250 จาก 663
-
พ่าง
แปลว่า : อัง ผิง นองผิงไฟเรียก นอนพ่างไฟ เอาปลาอังไฟ เรียก พ่างไฟ อย่างว่า เมื่อนั้นกุมภัณฑ์ต้านถนอมนางในอาสน์ คือคู่ไฟพ่างเผิ้งผายใกล้ล่ามไหลแท้แล้ว (สังข์). -
พ่างฮาด
แปลว่า : ม้าพั่ว เครื่องตีประกอบกลองคล้ายฆ้องแต่ไม่มีปุม เวลาตีจะมีเสียงดังพ่างพ่าง เรียก พางฮาด ปางฮาด ก็ว่า. -
พางาน
แปลว่า : แกล้งทำ อย่างว่า พาโลนี้พางานสอนยาก เป็นดั่งไม้ท่อนฮ้ายตีขี้ใส่โต (กลอน) เขาหากพางานแท้ตีเอาเป็นขนาด ตำตอกถ้อยดูล้นใช่ประมาณ (ฮุ่ง). -
พาชี
แปลว่า : ม้า (ป.ส. วาชี) อย่างว่า สามพันพร้อมพาชีได้ใหม่ วอแต่เช้าวางไว้วิ่งหนี (ฮุ่ง). -
พาด
แปลว่า : ก่าย ทับลง เช่น แสงพระอาทิตย์ก่ายภูเขาเรียก พาดดอย อย่างว่า รือจักเยื้อนยากได้พอยีบยามเดียว หนึ่งนั้น พอเมื่อสุรพาพานพาดดอยดนแจ้ง กุมภัณฑ์แค้นเคืองมโนค้อยคั่ง รือจักใช้แอ่วอ้วนโอมน้องก็ใช่การ (สังข์). -
พาดลาด
แปลว่า : พลาด พลั้ง การล้มลงโดยพลั้งพลาด เรียก พาดลาด อย่างว่า พาดลาดล้มก้นขี้ถั่งจำดิน โคยบักสามสักถั่งดินเป็นห้วย (ผาแดง). -
พาทย์
แปลว่า : เครื่องประโคม (ส. วาทฺย) อย่างว่า ฟังยินตุริยาตรย้ายกลองฆ้องกล่อมสังข์ พิณพาทย์พร้อมแกมจลุ่ยขานซอ แตรสังข์สูรกล่อมพิณโพนโล้ (สังข์). -
พาที
แปลว่า : พูด เจรจา อย่างว่า สองเมืองพุ้นพาทีท้าวใหญ่ เมื่อนั้นกุมภัณฑ์ท้าวพาทีต้านตอบ พี่นี้อยู่แห่งห้องทันนี้แต่ใด น้องเอย (สังข์). -
พาน
แปลว่า : ชื่อภาชนะชนิดหนึ่ง มีเชิงสำหรับใส่สิ่งของ เรียก พาน. -
พาน
แปลว่า : พานทอง ภาชนะที่หล่อหรือตีด้วยทองคำ เรียก พานคำ อย่างว่า พร้อมมาบเมี้ยนยอใส่พานคำ (สังข์).