ภาษาอีสานหมวด "พ" 261 - 270 จาก 663
-
พาล
แปลว่า : โง่ เขลา เบาปัญญา คนโง่เรียก คนพาล อย่างว่า คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล คบคนชั่วพาตัวยากจน (ภาษิต). -
พาโล
แปลว่า : แสร้งพูดใส่ความไม่จริงให้คนอื่น เรียก พาล อย่างว่า อย่าว่าเฮียมพาโลเลสสะหาวหาน้อง (กาไก) อันนี้เป็นหว่างให้เห็นเหตุสงสาร ใผอย่าพาลพาโลวิชิสีนเสียได้ (สังข์) ใผผู้พาโลล้นไปกวนกุมเพื่อน นั้นเด (ฮุ่ง). -
พาหุรัด
แปลว่า : เครื่องสวมรัดต้นแขน โบราณอีสานเรียก ม้าว อย่างว่า ม้าวใส่แขนแหวนใส่ก้อย ปัดน้อยสร้อยสังวาล (เวส). -
พาเหวย
แปลว่า : สำรับที่พระราชาเสวย อย่างว่า ปุนดาตกแต่งพาเหวยตั้ง (กาไก). -
พิกวิก
แปลว่า : สิ่งที่เล็กชันแข็ง เช่น เส้นผมเรียก ผมชันพิกวิก ซิกลิก ก็ว่า ถ้าเส้นใหญ่เรียก ซันพึกวึก ซึกลึก ก็ว่า. -
พิชโภช
แปลว่า : อาหารคาวหวาน เรียก พิชโภช อย่างว่า สองก็ละลูกไว้เหนือฟูกเฮียงหมอน แยงในปรางค์ล่ำดูพอสอึ้น นานาพร้อมของคามพิชโภช ทังเสื้อผ้าผืนเล้มต่าคาม (สังข์). -
พิชะ
แปลว่า : พืชผลที่เจริญเติบโตต่อไป เรียก พิชะ อย่างว่า พิชสลาเสี้ยวแสนกอกางกลีบ ระดูพีชพร้อมเพ็งถ้วนเถื่อนแถว มานั้น (สังข์). -
พิญิ
แปลว่า : เรียกใบไม้ที่เริ่มแตกใบว่า แตกพิญิ เรียกบาดแผลที่ใหญ่ว่า พึญึ. -
พิฑูรย์
แปลว่า : ชื่อพลอยชนิดหนึ่ง มีสีเขียว มีน้ำเป็นรุ้งกลอกไปมา เรียก แก้วพิฑูรย์ ไพฑูรย์ ก็ว่า อย่างว่า ที่นั้นมีบ่อแก้วเดียระดาษโดยทราย เป็นเปลวลุกฮุ่งสีแสงแจ้ง มีทังมรกตพร้อมพิฑูรย์ทำมะราช มณีโชติพร้อมพิลาเล้มลูกงาม (สังข์). -
พิณ
แปลว่า : ชื่อเครื่องดนตรีชนิดหนึ่ง มีสายสำหรับดีด เรียก พิณ (ป.ส. วีณา) อย่างว่า เนืองนันล้นตะโพนพิณนันแส่ง (กาไก) ฟังยินตุริยาตรย้ายกลองฆ้องกล่อมสังข์ พิณพาทย์ไค้แคนขลุ่ยขานซอ แตรสังข์สูรกล่อมพิณโพนโล้ (สังข์) ฟังยินซุงซอไค้พิณระบำขับเสพ ค้อมมุ่งเมี้ยนกลัวใกล้แกว่งวี (สังข์).