ภาษาอีสานทั้งหมด 6621 - 6630 จาก 17431
-
ปุง
แปลว่า : ภาชนะสานด้วยหวายหรือไม้ไผ่สำหรับใส่สิ่งของเดินทาง เรียก ปุง กระปุง ก็ว่า. -
ปุงปัง
แปลว่า : เสียงนกเปล้า นกมุม และนกเป็ดร้อง อย่างว่า ฟังยินงุมงองเปล้าปุงปังเป็ดป่อง (สังข์). -
ปุงปุง
แปลว่า : เสียงดังอย่างนั้น เช่น เสียงตีโปงเช้าของพระสงฆ์ อย่างว่า ฟังยินปุงปุงก้องโปงปูยาครู พุ้นเยอ ระงมเสียงตีม่วนยินยามเช้า (ย่า). -
ปุ๊ด
แปลว่า : เสียงดังอย่างนั้น เช่น เชือกขนาดใหญ่ขาดดังปุ๊ด ขนาดเล็กดังปั๊ด. -
ปุถุชน
แปลว่า : คนหนา (ป.) อย่างว่า สิบนักปราชญ์บ่ท่อลกลน สิบลกลนบ่ท่อปุถุชนผู้หนึ่ง (ภาษิต). -
ปุน
แปลว่า : เปรียบ ประดุจ ดัง อย่างว่า มเหสีแก้วจันทาเทียมราช งามยิ่งอ้อยปุนปั้นแปกเขียน (สังข์). -
ปุน
แปลว่า : แต่งตั้ง การที่เจ้านายแต่งตั้งให้มีหน้าที่ต่างๆ เพื่อสะดวกในกิจการเรียก ปุน อย่างว่า ปุนสาวใช้คำออนเอื้อยมุ่งสองพี่น้องประสงค์ตั้งปิ่นปัว (สังข์). -
ปุน
แปลว่า : เสมอ เหมือน คือ อย่างว่า จบเพทด้วยมนต์มากยายำ เทิงธรังใผไป่ปุนปานเพี้ยง เป็นพงศ์เชื้อเวสสุวัณเทวราช พระให้ถือด่านด้าวเป็นเจ้าแห่งผี (สังข์). -
ปุน
แปลว่า : แก้ไข อย่างว่า ดีท่อปุนหมอแก้พลีกรรมบนเบิก เคราะห์คลาดเนื้อนางนั้นบ่คลา พระเอย (สังข์). -
ปุน
แปลว่า : ด่า แช่ง อย่างว่า มันก็ปองมิ่งแก้วโลมลูบจอมขวัญ เมื่อนั้นนางคราญขมเคียดเค็มปุนป้อย (สังข์).