ภาษาอีสานทั้งหมด 8698 - 8707 จาก 17431
-
เวิ่ง
แปลว่า : ลมพัดใบไม้ปลิว เรียก ปิวเวิ่งเวิ่ง หรือ เรือลอยไปตามน้ำ เรียก ลอยเวิ่งเวิ่ง. -
เวิ้ง
แปลว่า : อ้อม โค้ง คด ทางที่ไม่ตรง เรียก ทางเวิ้ง อย่างว่า เทียวทางเวิ้งเหิงนานมันชิค่ำ อย่ามัวกินหมากหว้ามันชิช้าค่ำทาง (กลอน). -
เวิน
แปลว่า : บริเวณที่มีน้ำไหลวน เรียก เวิน วังเวิน ก็ว่า อย่างว่า ตามตาดต้ายเทียวท่องเลยลง ฟังยินเค็งเค็งไหลหล่มเวินวังกว้าง ที่นั้นเป็นพะลานกว้างสถานภูมิเพียงฮาบ โลกแต่งตั้งเดิมชั้นชั่วลาง (สังข์) เมื่อนั้นผู้ก่งท้าวเถิงที่ลินคำ แสนวังเวินย่านยาวไหลก้อง มีทังจำปีพร้อมจำปาเดียระดาษ ฮสดอกไม้โฮยเฮ้าทั่วไพร (ฮุ่ง). -
เวิน
แปลว่า : วนเวียนไปมา หนีไปแล้วกลับมาเรียก เวิน อย่างว่า นกเขาบ่แกว่นตุ้มปละปล่ยบินหนี คันบ่มีคอนจับหากชิเวินมาตุ้ม (บ.). -
เวิ่น
แปลว่า : ร่อนถลา นกที่บินร่อนถลาไปมาในอากาศ เรียก นกเวิ่น นกเซิ่น ก็ว่า อย่างว่า เชื้อชาติแฮ้งบ่ห่อนเวิ่นนำแหลว แนวหงส์คำบ่ห่อนบินนำฮุ้ง (ผญา). -
เวียก
แปลว่า : การงาน ธุระ หน้าที่ ภาระ กิจการที่ต้องทำทุกอย่าง -
เวียง
แปลว่า : เมืองที่มีกำแพงล้อม เรียก เวียง เมืองหลวง เชียงหลวง ก็ว่า อย่างว่า ฮงฮงแก้วโคมแดงดาเฮื่อ พื้นฮาบเผี้ยนผาล้านล่วงสบาย นับแต่เวียงชัยเจ้าพระยาเมืองเมี้ยนไพร่ สามโยชน์ได้เทวท้าวทอบคราว (สังข์) อันที่ผานผานเหลื้อมหอลายกูอาจ ที่นั้นเวียงท่านเจ้าลุ่มฟ้าล้านโลกเจืองหาญ (ฮุ่ง). -
เวียน
แปลว่า : วน หมุน เช่น เวียนเทียนคือจุดเทียนแล้วเดินเวียนขวารอบพระสถูปเจดีย์ หรือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เพื่อทำการสักการะบูชาในวันเทศกาล รู้สึกมืดหน้าตามัวเพราะลมตีขึ้นเบื้องบนเรียก เวียนหัว พระอาทิตย์จวนจะตก เรียก วันเวียน อย่างว่า พอเมื่อวันเวียนคล้อยคลาสีแสงต่ำ เหมือยเร่งล้นพรมพั้วกาบกระจวน (สังข์) กรรมสนองกรรม เรียก เวียนคอบ อย่างว่า พอเมื่อบุญสนองได้คืนมาเวียนคอบ เมื่อนั้นเฮาฮ่วมห้องสถานแก้วอยู่เสถียร (ฮุ่ง). -
แว
แปลว่า : หลีก เว้น หลีกเว้นไม่เดินตามระเบียบที่พ่อแม่ทำมา เรียก แว อย่างว่า อันหนึ่งย่าชิสอนสั่งให้ปวงลูกหลานเหลน ให้เจ้าเป็นคนดีฮ่ำคลองคูณค้ำ คันชิทำการสร้างอันใดให้ถืกช่อง อยาได้งอเงาะง้องแวเข้าป่าดง (ย่า). -
แว่
แปลว่า : แวะ พัก เยี่ยม การไปเยี่ยมคนที่สนิทกัน เรียก แว่ อย่างว่า แก้วบ่ผัดสามปีเป็นแฮ่ พี่น้องบ่แว่สามปีเป็นเพิ่น (ภาษิต) แม้งหนึ่งเกิงกีบก้ำดอยหว่าแว้นอน (ฮุ่ง) เฮียมก็เห็นสถานห้องเฮืองฮมมาแว่ นางเอย ให้พี่ขอจอดยั้งยามน้อยเพิ่งพา แด่ถ้อน (สังข์).