ภาษาอีสานทั้งหมด 9981 - 9990 จาก 17431
-
หว่า
แปลว่า : แตก ทะลุ ตกใจ อย่างว่า เสียงนันเพี้ยงลมนองฟ้าหว่า แย้ตุ่มเก้ากือฮ้อยฮาบมา (ฮุ่ง) ปืนฟั่นฟื้นฟ้าหว่าไอยะรา (กาไก) จาระจาเข้มคำฟุนซึกซาก ภูวนาถน้อยใจวิ่นหว่ากลัว (สังข์). -
หว่าง
แปลว่า : ระหว่าง ส่วน ช่อง อย่างว่า สะพาดช้างสารใหญ่กระดิ่งนัน เนืองแพนจัดหมู่หาญหัวหน้า เห็งพันพร้อมเพ็งผายเยียเพื่อน แต่นั้นกลายกีบก้ำดงหว้าหว่างพาย (ฮุ่ง) อันที่ทวนทางเท้ากุมภัณฑ์ภูวนาถ อินทร์ให้เว้นหว่างน้ำทางเบื่องบ่มี พี่เอย (สังข์). -
หว่าน
แปลว่า : โปรย ทำให้กระจาย เช่น หว่านหมากกาละพฤกษ์ หว่านของทาน อย่างว่า ฟังยินซว่าซว่าก้องพลพวกสาธุการ เขาก็ผายเงินคำหว่านทานเทให้ คนกวมกุ้มกวนกันชิงยาด ลางพ่องซิ่นเขินเนื้อเปล่าแปน (สังข์). -
หว้านประดง
แปลว่า : ว่านชนิดหนึ่ง -
หว้าย
แปลว่า : ว่าย ข้าม ข้ามป่าดงพงไพร เรียก หว้าย อย่างว่า นางก็ผัดผาดถ้อยแปสั่งบัวทอง มึงเยียะไขคำเมืองกล่าวกลอนเถิงเถ้า บัดนี้บุญกองเจ้าขาชายใช้กล่าว ชวนลูกหว้ายป่าไม้ไปเฮ้าฮ่มผา (ฮุ่ง) หว้ายป่าคู้ไกลน้องไอ่คำ (ผาแดง) สายนามน้อยคนิงตรอมตามแม่ เฮาก็หว้ายหว่างไม้มานี้เพื่อใผ แม่เอย (สังข์). -
หวิด
แปลว่า : เลยไป ผ่านไป พ้นไป อย่างว่า หนีบ่ม้ม ก้มบ่หวิด (ภาษิต) วิดน้ำรดกล้า เรียก หวิดน้ำใส่กล้า วิดน้ำอาบ เรียก หวิดน้ำอาบ ถึงพอดี เรียก พอจุหวิด พอจุหวิดจุหว่าง ก็ว่า เช่นทำนาได้เข้ากินพอถึงปี. -
หวี
แปลว่า : สิ่งที่ทำเป็นซี่ๆ ใช้สางผมและเส้นด้าย เรียก หวี อย่างว่า ผมบ่หวีป้องชิเป็นฮังนกเป็ดป่อง (บ.). -
หวึ้นหวึ้น
แปลว่า : เสียงดังอย่างนั้น เสียงลมพัดใบไม้ดังหวึ้นหวึ้น. -
หอ
แปลว่า : ชื่อนกชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่บินสูง เรียก นกหอ นกเหาะ ก็ว่า อย่างว่า ยอมนกหอยอคอจ่อด่อ ยอมนกเค้าตีนปุ้มหากชิหยุม (ภาษิต). -
หอคำ
แปลว่า : เรือนประทับของพระมหากษัตริย์ เรียก หอคำ อย่างว่า แม่ก็อุ้มกอดน้อยขึ้นสู่หอคำ (ขุนทึง).