ภาษาอีสานหมวด "ก" 971 - 980 จาก 1872
-
กะฟกกะฟ่ม
แปลว่า : อาการลุกลี้ลุกลน ฟกฟ่มฟกฟ่าม ก็ว่า. -
กะมะ
แปลว่า : พบโดยบังเอิญ ไปป่าพบเสือ ไปน้ำพบแข้ เรียก กะมะ คะมะ ก็ว่า อย่างว่า นางก็ตกคะมะไห้ดิ้นดั่นทั่งสลบ พระกาโยเหลืองหล่าตนตายกระด้าง มันค่อยตุ้มมโนนาฎเฮียงฮล ดาแคงควรแวดระวังองค์แก้ว (สังข์). -
กะมังกะมอ
แปลว่า : กุลีกุจอ การทำโดยเป็นเจ้ากี้เจ้าการ หรือทำโดยขยันขันแข็งเรียก กะมังกะมอ. -
กะมับกะแมบ
แปลว่า : การกระทำโดยหลบๆ ซ่อนๆ หรือลับๆ ล่อๆ เรียก กะมับกะแมบ มับมับแมบแมบ ก็ว่า อย่างว่า พี่นี้แนวผู้ฮ้ายคือลิงวอกวิแวก มับแมบลี้ทางย้านกะบอง (ผญา). -
กะมึด
แปลว่า : ลิงกังตัวใหญ่เรียก กะมึด อย่างว่า พี่นี้แนวกะมึดเถ้าลิงกังก้นขี้ด่าง เฮ็ดคู้ยู้ค้างย้างปลายไม้แค้นหมากเค็ง (ผญา). -
กะแมด
แปลว่า : ชื่อพรรณไม้ชนิดหนึ่ง เรียก ต้นกะแมด กำแมด ก็ว่า บ้านที่เอาชื่อของต้นไม้นี้มาตั้ง เรียก บ้านกำแมด. -
กะโมม
แปลว่า : หัวเหน่าเรียก กะโมม โมม ก็ว่า อย่างว่า กะด้งฝัดเข้าเทียวเด้าแต่โมม สองมือโจมเทิงทิกเทิงฮ่อน ให้กูเด้าเสียก่อนมันจั่งชิไค ยังชิมีกำไรกว่าด้งกว่าด้ง (บ.). -
กะโมย
แปลว่า : ขโมย คนผู้ลักสิ่งของเรียก กะโมย ขโมย ก็ว่า. -
กะโมะ
แปลว่า : กำลัง กำลังปล้ำต้นไม้จวนจะหัก เกิดลมพายุมาช่วย ทำให้ต้นไม้โค่นล้มเร็วขึ้น เรียก กะโมะ คะโมะ ก็ว่า อย่างว่า ปล้ำไม้คะโมะลม (ภาษิต). -
กะโมะ
แปลว่า : พบ, เห็น เดินไปพบกับสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงว่าจะพบ เรียก กะโมะ คะโมะ ก็ว่า อย่างว่า ปล้ำไม้คะโมะลม (ภาษิต).