ภาษาอีสานหมวด "ป" 78 - 87 จาก 753
-
ปุ่ยลุ่ย
แปลว่า : แก้มที่อวบอัดเต็มงามเรียก แก้มปุ่ยลุ่ย อย่างว่า แก้มปุ่ยลุ่ยแก้มเจ้าปุ่ยลุ่ย ขี้กะลุ่ยแต่น้อยบ่เป็นตาอยากชม บาดใหญ่ขึ้นมาเหลียวเบิ่งขากลมกลมเหลียวเบิ่งนมขาวขาว ฮาวท้องพันพันอยากแก้ส้งขึ้นลั่นอยู่จ่าวจ้าว (กลอน). -
เปอเคอ
แปลว่า : สิ่งของที่เป็นแผ่นวางไว้ไม่เป็นระเบียบ อย่างว่า เห็นว่าเปอเคอตั้งกลางพาอย่าฟ้าวอยาก ย้านมันเป็นต่อนง้วนกินแล้วชิบ่ยืน (ย่า). -
เป้อเจ้อ
แปลว่า : สิ่งที่เป็นวงกลมหรือดอก ถ้าใหญ่เรียก ดอกเป้อเจ้อ เล็กเรียก ดอกป้อจ้อ ป้อจ้อแป้แจ้ ก็ว่า. -
เปอะ
แปลว่า : ฉาบ ทาบ เช่น เอากระด้งมาทาบกันไว้ เรียก เปอะไว้. -
เปิก
แปลว่า : ถลอก ขาถลอกเรียก ขาเปิก. -
ปก
แปลว่า : ปลาแก้มช้ำ ชิ่อปลาชนิดหนึ่งมีเกล็ดคล้ายปลาปาก เรียก ปลาปก อย่างว่า โรหิตานฬเปสิงคู มีทังปลาปกแลปลาปาก ปลาสะนากแลเบียนไฟ มังกรไปแกมขี้แข้มีบ่แพ้หมู่มัจฉา (เวส). -
ปก
แปลว่า : คลุม เช่น ผ้าคลุมศรีษะ เรียก ผ้าปกหัว อย่างว่า เขาก็โจมแจ่มเจ้าสรงโสรจคันธา แพรคำปกผอกพรายโพงเป้า ถัดนั้นเอกาเจ้าจันทานางเอก ม้มแก่นเหง้าฝูงเชื้อช่อยระวัง (สังข์) ดูแลคุ้มครองเรียก ปกครอง ดูแลรักษาเรียก ปกปักรักษา. -
ป๊ก
แปลว่า : มีเสียงดังอย่างนั้น เช่น ของหนักตกลงถูกที่แข็งเสียงดังป๊ก อย่างว่า ตกใส่น้ำดังป๊ก ตกใส่บกดังท่วน ตกใส่ป่าหญ้าปล้องดังก้องทั่วเมือง (เสียว). -
ปกติ
แปลว่า : ธรรมดา เป็นไปตามเคย ไม่แปลกไปจากเดิม เรียก ปกติ ปรกติ ปักกะติก ก็ว่า อย่างว่า ท่อว่าปกติน้อยประสงคืชมดวงดอก ละอองโอบแก้มสองข้างไขว่แถว (สังข์). -
ปการ
แปลว่า : อย่าง ชนิด (ป. ปฺการ) อย่างว่า น้องกล่าวท้าวถามที่ทุกกลอน คราวนี้เป็นประการรือท่องทางเทียวช้า ศิลป์ชัยต้านมีอำน้องนาถ เล่าพากย์เผี้ยนคำแค้นแค่ทาง (สังข์).