ภาษาอีสานหมวด "ม" 341 - 350 จาก 860
-
เมี้ยน
แปลว่า : เก็บ รักษา อย่างว่า พอดีเมี้ยนถอยพาลาเลิก (กาไก) เก็บรักษาเรียก เมี้ยน อย่างว่า อันศรศิลป์ข้าตาวตามลงเกิด วันนั้น ป้าแม่เมี้ยนปุนไว้ที่ใด นั่นเด (สังข์). -
เมี้ยน
แปลว่า : หยุด หยุดพูด เรียก เมี้ยนปาก อย่างว่า เมี้ยนปากแล้วเลยอยู่เสด็ดการ นำขุนยอใส่ยอยยอขึ้น หมอทวายพร้อมหวนเห็นแล้วกล่าว เหมือนจักได้ก่งพื้นตางท้าวที่ไกล (ฮุ่ง). -
เมี้ยน
แปลว่า : ตาย ดับ ตายเรียก เมี้ยนคาบ อย่างว่า คันว่าเมี้ยนคาบแล้วเมือสู่โสดา เนาพิมานยูท่างเฮาปองกว้าง คำจาแท้ทุกอันสอนสั่ง ตามไต่หล้างเจียนแต่บูฮาน (ฮุ่ง). -
เมือ
แปลว่า : กลับไป -
เมื่อ
แปลว่า : ครั้ง คราว ขณะ อย่างว่า คึดเมื่อเฮียงฮ่วมน้องในราชพระสุธา ที่พุ้น พันพระยาขามขาบมายำย้าน เพิงพี่แพงยกเจ้าเจียมปรางค์เป็นอาช แดนนาคน้ำเกรงก้ำเกิ่งสกุล พี่นา (สังข์). -
เมือก
แปลว่า : สิ่งที่มีลักษณะเป็นเหนียวๆ ลื่น อย่างเมือกปลา เรียก เมือก. -
เมืองเมือง
แปลว่า : รุ่งเรือง สว่าง สุกใส อย่างว่า เมืองเมืองจอนใส่หูเฮืองม้าว (กาไก) เมืองเมืองเหลื้อมพระกายกองแจ้งสว่างขายี่ผู้ธรรม์เหง้าอ่อนชาย (ฮุ่ง). -
แม่
แปลว่า : หญิงผู้ให้กำเนิดแก่ลูก เรียก แม่ แม่นั้นมีทั้งดีและชั่ว โบราณท่านจำแนกไว้เป็นหลายประเภท. -
แม่
แปลว่า : เพศหญิง เช่น ไก่แม่ ม้าแม่ หมูแม่ เป็ดแม่. -
แม่กลั้วสงสาร
แปลว่า : แม่ที่ลุ่มหลงในการพนัน ชอบเล่นโบก เล่นไพ่ เล่นไฮโล โปถั่ว การพนันทุกอย่าง พนันมีที่ไหนไปที่นั่น ลูกผัวจะอยู่กินหลับนอนอย่างไรไม่สนใจ แม่ชนิดนี้เรียก แม่กลั้วสงสาร.