ภาษาอีสานหมวด "ล" 111 - 120 จาก 601
-
ละแมนโขน
แปลว่า : การเล่นชนิดหนึ่ง คล้ายละครรำ ผู้แสดงสวมหัวโขน เรียก ละแมนโขน อย่างว่า ชาวละแมนโขนเสบพระองค์คีค้อย (หน้าผาก). -
ละลวย
แปลว่า : ชื่อมนต์ชนิดหนึ่ง เสกแล้วจะรวยเงินทองข้าวของ ถ้าลวยจนไม่มีที่เก็บเรียก มหาละลวย. -
ละลา
แปลว่า : หนาม (เยอ) อย่างว่า สะอาดย้องปักปิ่นละลา ชมบาเฮืองล่ำแลหลิงท้าว ลางนางเกล้าเกษาหอมฮื่น กาก่องก้าวงามยิ่งแมนเขียน (ฮุ่ง). -
ละไล้
แปลว่า : ลูบ ไล้ ลูบไล้ก็ว่า อย่างว่า เมื่อนั้นพระแม่เจ้าใจบ่มีมาย หากได้ทูลเทียนเถิงเทพไททานให้ เห็นว่าเป็นตายฮ้ายฮุนดอมดาขอด กันแล้ว ฝูงแม่พร้อมเพียรล้างลูบไล (สังข์). -
ละว้า
แปลว่า : ชื่อชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง ในตระกูลมอญเรียก ละว้า อย่างว่า เขาก็เอากันเขาภูเขาบ้านป่า เป็นละว้าเดียวนี้หากยังเจ้าเอย (ผาแดง). -
ละห้อย
แปลว่า : สวยงาม อย่างว่า สุบเกิบแล้วดูละห้อยเกิ่งแมน (ขูลู) น่ารัก น่ารำพึง อย่างว่า จาเสียงหวานต่บาคำละห้อย (ขูลู). -
ละหาน
แปลว่า : ที่ลุ่มเก็บน้ำไว้ได้มาก เรียก ละหาน หรือที่เป็นต้นน้ำลำธารหรืห้วยก็เรียก ละหาน. -
ละเหย
แปลว่า : ระเหย การหายไปโดยมองไม่เห็นเรียก ละเหย เหย ก็ว่า อย่างว่า จวงจันทน์คู้ทะลอนหอมเหยกลิ่น แมงภู้เผิ้งชมชั้วชอบใจ (ย่า). -
ละออง
แปลว่า : ฝุ่น ผง ผงละเอียด เกสร อย่างว่า ท่อว่าปกติน้อยประสงค์ชมดวงดอก ละอองโอบแก้มสองข้างไขว่แถว (สังข์). -
ละอามือ
แปลว่า : เหนื่อยมือ อย่างว่า เมื่อนั้นธรเทพถ้าขามใคร่ละอามือ มันก็นำเอาหัวต่อตนตะเดินเว้น ศรีพราวฮู้ธรกลัวกลับหลีก ท้าวผาบแพ้ฝูงฮ้ายฮาบมาร (สังข์).