ภาษาอีสานหมวด "ห" 531 - 540 จาก 1363
-
หอสิงห์
แปลว่า : หอที่เป็นที่ประทับของพระราชามหากษัตริย์ มีเตียงรูปสิงห์ เรียก หอสิงห์ หอสูง ก็ว่า อย่างว่า แพ่งแพ่งพุ้นเฮียกชื่อเสียงสา ทุงทองเนืองนาคโคมคำไล้ ทันที่เคหาห้องหอสิงห์โฉมสะอาด ประดับแผ่นแก้วคำล้วนเลียบลาย (ฮุ่ง). -
ห้อ
แปลว่า : จีนฮ่อ ชื่อชนชาติจีนเผ่าหนึ่ง เรียก จีนห้อ อย่างว่า นักเผดฮ้ายฝูงหมู่แวนวอนสมคามหายเหือดไปเนียระเนื้อ ทันที่พลหลายเบื้องวีวอห้อแต่ เขาบ่เอื้อดูฮ้ายฮีบหนี (ฮุ่ง). -
ห้อ
แปลว่า : เข็มห้อ ชื่อเข็มชนิดหนึ่ง เรียก เข็มห้อ อย่างว่า แดนปล่องเม้าเถิงข่วงสีทน ดูเฮืองงามแทบเขาเข็มห้อ ยนยนเหลื้อมดวงปรางค์ผาสาท ค้ายชู่ด้านผลข้อขอบลาย (ฮุ่ง) แนวเข็มห้อแสวงหาแต่ปักแส่ว หนามแท่งเพิ่นหากแหลมถ้าไว้ปลายบ่สุ้มก็หากแหลม (ผญา). -
หอก
แปลว่า : อาวุธสำหรับแทงชนิดหนึ่ง ทำด้วยโลหะมีด้ามยาว เรียก หอก มีหลายชนิด คือชนิดแฉกเดียว สองแฉก สามแฉก อย่างว่า แต่นั้นหอกก่านปล้องทวยเป่งเป็นแถว เลียนลำฮกฮอดเถิงสถานท้าว ถัดนั้นอาชานัยห้างพวนแฮนายขี่ ช้างเครื่องตั้งเลียนล้อมเลียบทาง (สังข์). -
หอกทวน
แปลว่า : หอกกับทวนเป็นชื่อเดียวกัน หอกก็คือทวน ทวนก็คือหอก อย่างว่า หอกก่านปล้องทวนเป่งเป็นแถว (กา). -
หอกยนต์
แปลว่า : หอกที่ทำให้เป็นเครื่องยนตร์สำหรับยิงแทงศัตรูคู่อาฆาต อย่างว่า ตกแต่งห้างตันท้างหอกยนตร์ (กา). -
หอง
แปลว่า : สูง แหลม กังวาน เสียงสูง เรียก เสียงหอง เช่น เทศน์เวสสันดรทำนองหนึ่ง เรียก นกเขาหอง. -
ห้อง
แปลว่า : แดน ขอบเขต อย่างว่า มาแต่ห้องภูขางเหล็กหล่อ คันว่าแกว่งเงือดชี้มารย้านหย่อนขาม (ฮุ่ง) พลายสารห้องมอระโคดูอาจ ม้ามากเค้าเขาเล่นระวังเวียง (ฮุ่ง). -
หอด
แปลว่า : หิว อย่างว่า ฝูงไพร่ถ้องแถวนอกเงินยาง นั้นเด เยียวท่อควรใจเจียนแจกสูญสองล้ำ กลัวท่อพลบางเบื้องภายเฮาฮามหอด ฮู้เด เจ้ากล่าวซ้ำถามแจ้งซู่คลอง (ฮุ่ง). -
หอน
แปลว่า : หงอน เนื้อที่งอกขึ้นบนหัวไก่ เรียก หอนไก่ ไม้ที่ยาวออกไปทางหัวขวาน เรียก หอนขวาน อย่างว่า บุญหัวบ่เคยได้สังวาลคำพระยานาค ขี้ดินดากติดหัวแต่น้อยหลงเอิ้นว่าหอน (ผญา) หิ้งไก่ผู้หอนเผือกเดือคำ มากิน (ฮุ่ง).