หวด (หวดนึ่งข้าว)
หวด คือ วัสดุอุปกรณ์ในการประกอบอาหาร ใช้การนึ่งข้าวเหนียวของคนในภาคอีสานหรือใช้นึ่งสิ่งของที่ต้องการได้ตามใจชอบ คนอีสานกับหวดนึ่งข้าว เป็นของคู่กัน เพราะคนอีสาน …
บทความจากผู้เขียน : Alitta Boonrueang
ข้องใส่ปลา เครื่องมือทำมาหากินของคนอีสาน
ข้องใส่ปลา เป็นอุปกรณ์การจักสานชนิดหนึ่งที่เป็นอุปกรร์ใส่ปลาที่ได้จากการทำประมง บางหมู่บ้านจะมีวัสดุที่สำคัญในการสานข้องจำนวนมาก นั่นก็คือไม้ไผ่ จึงมีการใช้ภูม …
ไซดักปลา หรืออุปกรณ์จับปลาของชาวอีสาน
ไซ เป็นเครื่องมือดักสัตว์น้ำ โดยส่วนมากจะดักปลาในกลุ่มปลาเล็กปลาน้อย ใช้งานในแหล่งน้ำที่ไม่ลึก มักเป็นแหล่งน้ำไหลและเป็นการเปิดช่องระบายน้ำเข้าออกตามคันนา
แหจับปลา วิถีชีวิตคนอีสาน
แหจับปลา คือ เครื่องมือจับปลาหรือสัตว์น้ำชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่ายใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วต้องดึงขึ้นมา ใช้จับปลาเพื่อบริโภคในชีวิตประจำวันและใช้ในประกอบอาชีพ
เล้า(ยุ้งฉางเก็บข้าว)
ยุ้งฉาง หรือที่คนอีสานเรียกว่า “เล้าข้าว” เป็นสถานที่ที่ใช้สำหรับเก็บข้าวเปลือกของชาวนา หลังจากชาวนาทำการเก็บเกี่ยวเสร็จแล้ว เพื่อเก็บข้าวเปลือกไว้ก …
ฟ้อนอุ่นไอดิน
เมื่อพูดถึง “ไอดิน” ภาพพจน์ที่ติดอยู่ในความทรงจำ คือ พอฝนตกโรยรดดินอันแห้งระอุ ดินคายไอน้ำออกมา ไอน้ำนั้น คือไอดิน ซึ่งมีกลิ่นหอม “ไอดินถิ่นอีสาน” ก็คือ กลิ่นห …
ฟ้อนตำนานท้องนา
ผู้คนในภูมิภาคอีสาน มีอาชีพหลักคือเกษตรกรรม บริโภคข้าวเหนียวเป็นส่วนใหญ่ ข้าวเหนียวที่บริโภค เป็นผลผลิตในครัวเรือน กว่าจะได้ข้าวเหนียว ต้องผ่านกระบวนการอะไรบ้าง …
ฟ้อนบุญบั้งไฟ
บุญบั้งไฟ เป็นประเพณีที่เกิดจากความเชื่อเกี่ยวกับพญาแถนซึ่งเป็นเทวดาผู้ดูแลมนุษย์ เมื่อถึงเดือนหกเริ่มต้นการทำนา ชาวบ้านจะจุดบั้งไฟ เป็นการบูชาขอให้พญาแถนบันดาล …
ฟ้อนฉลองผะเหวด
“บุญผะเหวด” เป็นสำเนียงชาวอีสานที่มาจากคำว่า “บุญพระเวส”หรือพระเวสสันดร เป็นประเพณีตามคติความเชื่อของชาวอีสานที่ว่า หากผู้ใดได้ฟังเทศน์เ …
ฟ้อนจุฬาสรภัญ
ภูมิภาคอีสาน นอกจากมีการเล่านิทาน เล่าเรื่องราวผ่านการเทศน์ และหมอลำต่างๆ แล้ว ยังมีศิลปะการเล่าเรื่องอีกแขนงหนึ่ง คือ สรภัญญะ สรภัญญะ คือการขับร้องด้วยทำนองเฉพ …
ฟ้อนบายศรีสู่ขวัญ
ประเพณีการสู่ขวัญ เป็นประเพณีตามศาสนาพราหมณ์ที่นิยมกระทำสืบต่อกันมาอย่างช้านาน ถือว่าเมื่อได้มีการทำพิธีนี้แล้วจะก่อให้เกิดความเป็นสิริมงคลแก่ชีวิต การทำพิธีีสู …
ฟ้อนตังหวาย
ฟ้อนตังหวาย เป็นชุดการแสดงเมื่อ นายประดิษฐ์ แก้วชิน ได้ไปพบการแสดงนี้ในอำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี เห็นว่าการแสดงหมอลำตังหวายมีทำนองสนุกสนาน จึงได้ทดลองให้เด็กนักเรียนมาฝึกหัด แล้วนำออกไปแสดงในงานปีใหม่ ที่ทุ่งศรีเมืองกลางเมืองอุบลราชธานี เมื่อปี พ.ศ.2514