ภาษาอีสานหมวด "ห" 791 - 800 จาก 1363
-
แหย่
แปลว่า : เอานิ้วมือหรือปลายไม้เป็นต้นจิ้มเข้าไป เรียก แหย่ เช่น แหย่รักแร้ แหย่หู เป็นต้น อย่างว่า เมื่อนั้นปืนผันเข้าฮูหูวัณนุราช มันก็ลุกตื่นแล้วซวงจิ้มแหย่หา (สังข์). -
แหย้
แปลว่า : บุก ดัน เช่น จับไม้ลำเดียวกันหันหน้าเข้าหากัน ต่างคนต่างดันเพื่อเอาชนะกัน เรียก แหย้ แหย้ส้าว ยู้ส้าว ก็ว่า. -
แหยง
แปลว่า : เบื่อหน่าย ระอา. -
แหย่ง
แปลว่า : สัปคับ สัปคับช้าง เรียก แหย่งช้าง แหย่งช้างทำเป็นรูปสี่เหลี่ยมตั้งไว้บนหลังช้างเพื่อให้คนขี่นั่ง อย่างว่า คันเจ้าได้ขี่ช้างให้หาแหย่งฮองหลัง คันบ่ยองแหย่งลงชิบ่สมทรงช้าง มันชิเสียศรีเศร้าเสียทรงช้างใหญ่ มันบ่โก๋บ่โก้เขาชิต้านกล่าวขวัญ (ย่า). -
แหย่ง
แปลว่า : ผ้าขาวที่ทอห่างๆ เหมือนผ้าสำหรับทำมุ้ง ใช้ลากเอาปลาตามทุ่งนา เรียก ผ้าแหย่ง ผ้ากะแหย่ง ก็ว่า. -
แหย
แปลว่า : อาการรู้สึกหยาบกระด้าง เกิดจากการถูกต้องทางลิ้นในเวลาชิมรส เช่น ปลาแดกแหย เข้าแหย เป็นต้น แหยะ ก็ว่า. -
แหลก
แปลว่า : ละเอียด เป็นผง ป่นปี้ เช่น อาหารก่อนจะกลืนลงไปต้องเคี้ยวให้แหลกเสียก่อน อย่างว่า เคี้ยวให้แหลกเสียแล้วจิ่งกลืน (ภาษิต). -
แหล้ง
แปลว่า : กระบอกใส่ลูกศร เรียก แหล้ง อย่างว่า แล้วเลิกเมี้ยนปุนจีบประดับดี ภูมีประสงค์ใส่ในโกนแหล้ง พอคราวย้ายแยงคลองน้องนาถ ฮ้อยแผ่นล้านลงพื้นชั่วตา (สังข์). -
แหล้ง
แปลว่า : ลูกน้อง คนที่ติดสอยห้อยตามเรียก แหล้ง ลูกแหล้ง ก็ว่า อย่างว่า อยากทุกข์ให้เป็นนาย อยากสำบายให้เป็นแหล้ง (ภาษิต). -
แหล่งหล้า
แปลว่า : โลก แผ่นดิน อย่างว่า ขอให้เป็นยอดแก้วตนประเสริฐอุดมคุณ โพธิญาณยศยิ่งชายเซ็งกล้า เตโชแพ้ฝูงธรท้าวบาป ใต้แหล่งหล้าเป็นน้อยนอบบา แด่ถ้อน (สังข์).