ภาษาอีสานหมวด "ว" 51 - 60 จาก 408
-
เว้อ
แปลว่า : บาน ปากบานเรียก ปากเว้อ อย่างว่า งัวบ่กินหญ้าอย่าได้ข่มเขาหัก หมูบ่กินฮำอย่าตีดังชิเว้อ (ภาษิต) อย่าได้ติดตามส้นของคนท้องยึ่ง มันชิตดใส่เจ้าดังเว้อปึ่งเหม็น (ย่า) มีหมาขาห้านมีแมวขาเด่ มีหมูปากเว้อมีม้าปากเหวอ (ย่า). -
เว่า
แปลว่า : เปล่า เหี่ยว แห้ง คนที่ไม่ทำการทำงาน ชอบพูดคุยเวลากลับไปบ้านไม่มีอาหารกิน โบราณเรียก ท้องเว่า เหมือนจักจั่นร้องตลอดวัน ไม่มีเวลาทำมาหาเลี้ยงชีพ ท้องก็เหี่ยวแห้ง ได้กินแต่ลม เดี๋ยวก็เป็นลมตาย. -
เวิง
แปลว่า : บริเวณ ขอบเขต บริเวณวัด เรียก เวิงวัด บริเวณบ้าน เรียก เวิงบ้าน บริเวณเมือง เรียก เวิงเมือง อย่างว่า ล้นแต่คุ้มเวิงน้อยนอกใน (ฮุ่ง). -
เวิ่ง
แปลว่า : ลมพัดใบไม้ปลิว เรียก ปิวเวิ่งเวิ่ง หรือ เรือลอยไปตามน้ำ เรียก ลอยเวิ่งเวิ่ง. -
เวิ้ง
แปลว่า : อ้อม โค้ง คด ทางที่ไม่ตรง เรียก ทางเวิ้ง อย่างว่า เทียวทางเวิ้งเหิงนานมันชิค่ำ อย่ามัวกินหมากหว้ามันชิช้าค่ำทาง (กลอน). -
เวิน
แปลว่า : บริเวณที่มีน้ำไหลวน เรียก เวิน วังเวิน ก็ว่า อย่างว่า ตามตาดต้ายเทียวท่องเลยลง ฟังยินเค็งเค็งไหลหล่มเวินวังกว้าง ที่นั้นเป็นพะลานกว้างสถานภูมิเพียงฮาบ โลกแต่งตั้งเดิมชั้นชั่วลาง (สังข์) เมื่อนั้นผู้ก่งท้าวเถิงที่ลินคำ แสนวังเวินย่านยาวไหลก้อง มีทังจำปีพร้อมจำปาเดียระดาษ ฮสดอกไม้โฮยเฮ้าทั่วไพร (ฮุ่ง). -
เวิน
แปลว่า : วนเวียนไปมา หนีไปแล้วกลับมาเรียก เวิน อย่างว่า นกเขาบ่แกว่นตุ้มปละปล่ยบินหนี คันบ่มีคอนจับหากชิเวินมาตุ้ม (บ.). -
เวิ่น
แปลว่า : ร่อนถลา นกที่บินร่อนถลาไปมาในอากาศ เรียก นกเวิ่น นกเซิ่น ก็ว่า อย่างว่า เชื้อชาติแฮ้งบ่ห่อนเวิ่นนำแหลว แนวหงส์คำบ่ห่อนบินนำฮุ้ง (ผญา). -
เวียก
แปลว่า : การงาน ธุระ หน้าที่ ภาระ กิจการที่ต้องทำทุกอย่าง -
เวียง
แปลว่า : เมืองที่มีกำแพงล้อม เรียก เวียง เมืองหลวง เชียงหลวง ก็ว่า อย่างว่า ฮงฮงแก้วโคมแดงดาเฮื่อ พื้นฮาบเผี้ยนผาล้านล่วงสบาย นับแต่เวียงชัยเจ้าพระยาเมืองเมี้ยนไพร่ สามโยชน์ได้เทวท้าวทอบคราว (สังข์) อันที่ผานผานเหลื้อมหอลายกูอาจ ที่นั้นเวียงท่านเจ้าลุ่มฟ้าล้านโลกเจืองหาญ (ฮุ่ง).