ประโยคสนทนาภาษาอีสาน 1761 - 1770 จาก 2286

เพิ่นบ่มีเงินซิได๋บุ กะเลยบ่กินข้าว แปลว่า เขาไม่มีเงินหรืออย่างไรไม่แน่ใจ ถึงได้ไม่กินข้าว

อีหยังหั่น มันคือมาสั้นกุดดุ๊ดแท้ แปลว่า อะไรหรอนั่นทำไมมันสั้นจัง

มักใช้ต่อหลังคำว่า สั้น เพื่อย้ำว่า สั้นมากๆ

ตาเว็นเริ่มค่ำลงม้อยๆ แปลว่า ตะวันเริ่มคล้อยค่ำลงเรื่อยๆ

เช่น คอบว่าเวรของข่อย นี่หละน้อ ชีวิตเลยจนแบบนี้ แปลว่า เพราะเวรกรรมของตัวฉัน ทำให้ชีวิตอับจนแบบนี้

แม่กนในภาษากลางนั่นเอง (ไม่มีประโยคตัวอย่าง)

เฮ็ดจังได๋ล่ะบาดห่านี้ แปลว่า จะทำยังไงล่ะทีนี้

ไปเลื่อยไม้ตะแบงอยู่ทุ่งนามาเฮ็ดเอือน แปลว่า ไปเลื่อยไม้สะแบงอยู่ทุ่งนามาทำบ้าน

บัดได๋แท้มันเป็นจั่งซี่ตั้วหนิ แปลว่า ที่ไหนได้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

กระเบียน เป็น ถาดสำหรับทำข้าวเหนียวที่นึ่งสุกแล้วให้เย็นก่อนที่จะเก็บเข้าภาชนะบรรจุ มีลักษณะคล้ายๆกระด้ง แต่ทำจากไม้อันใหญ่ๆ

กระเบียน หรือ กะเบียน หากพูดเป็นภาษาอีสานก็เอาไว้ส่ายข้าว (ทำให้ไอความร้อนออกจากข้าว) ก่อนที่สิเอาใส่ก่องข้าว หรือ กระติบข้าว

คำว่า ก่องข้าว กับกระติบข้าว ต่างกันดังนี้
ก่องข้าว จะมีลักษณะ ฝาปิดเฉพาะด้านบนของตัวก่อง
ส่วนกระติบ หรือ กระติ๊บข้าว จะสานฝาปิดมาจะเกือบมิดตัวกระติบ

เจ็บสะน่อง = เจ็บส้นเท้า

เว้าหลายย่านถืกสะน่องอยู่ = พูดมากเดี๋ยวจะโดนส้นตีนนะ