ภาษาอีสานหมวด "ก" 941 - 950 จาก 1872
-
กะบาล
แปลว่า : กระเบื้อง กระเบื้องหม้อ กระเบื้องไห เรียก กะบาล. -
กะบิ
แปลว่า : เศษหญ้าเศษใบไม้หรือสิ่งอื่นที่เน่าจมอยู่ในน้ำเรียก กะบิ. -
กะบิ
แปลว่า : ลิง (ป. กปิ). -
กะบิล
แปลว่า : ประเพณี, ระเบียบ, แบบแผนประเพณีที่โบราณตั้งไว้ เรียก กะบิล ถ้าให้บ้านใช้เรียก กะบิลบ้าน ให้เมืองใช้เรียก กะบิลเมือง อย่างว่า ฮุ่งค่ำอื้ออามาตย์ชุมสนาม โดยเดิมกะบิลชั่วลางประถมเถ้า เชียงหลวงล้นระงมคนเค้าคื่นทุกท่วยใต้ลุ่มฟ้ายำท้าวทอดทอง (สังข์). -
กะปี่
แปลว่า : ดาบยาว ดาบยาวมีฝัก สำหรับใช้รบกันในสมัยโบราณ อย่างว่า มันก็แยงศรีแก้วศิลป์ชัยซวงสวบ ภูวนาถน้าวตาวแก้วกะบี่บัง (สังข์) . -
กะบี้
แปลว่า : แมลงปอ ชื่อแมลงจำพวกหนึ่งมีหลายชนิด ชนิดโต ปีกสีน้ำตาลบ้างสีขาวจุดดำบ้าง ชนิดโต ปีกสีน้ำตาลบ้างสีขาวจุดดำบ้าง ชนิดกลาง ปีกสีแดงคล้ำ ชนิดเล็ก ปีกสีใสเหมือนกระจกบ้าง สีต่างๆ บ้าง เรียก แมงกะบี้. -
กะบี้
แปลว่า : ชื่อแมลงชนิดหนึ่ง เวลาไข่ออกมาเป็นตัวไหม กินใบหม่อนเป็นอาหาร เมื่อเข้าฝักแล้ว นำมาต้มสาวไหม ทอเป็นเสื้อผ้า. -
กะบุก
แปลว่า : ชื่อพืชชนิดหนึ่ง ลำต้นเป็นกะปุมกะป่ำสูงไม่เกินสองศอก เกิดตามป่าโปร่ง ต้มกินเป็นอาหารได้ มีรสคันเรียก ต้นกระบุก ต้นกะผุก. -
กะบุ้มกะบ้ำ
แปลว่า : บิดเบี้ยว. -
กะเบียน
แปลว่า : ภาชนะที่สานด้วยไม้ไผ่ มีลักษณะเหมือนกะด้ง เรียก กะเบียนกะด้ง กะด้งกะเบียน ก็ว่า อย่างว่า คันได้กินลาบก้อยอย่าลืมแจ่วแพวผัก ได้กินพาเงินพาคำอย่าลืมกะเบียนฮ้าง (ผญา).